Thursday 26 August, 2010

திரைப்படப்பாடலாசிரியர் & நடன இயக்குனர் பிரபுதேவா



ஒரு நடன இயக்குனரா இருந்து இப்ப திரைப்பட இயக்குனரா மாறியிருக்கீங்க. இந்த வளர்ச்சிய எப்டி எடுத்துக்கிறீங்க?
அதுவா எல்லாம் படிப்படியா அமைஞ்சிருச்சுங்க. திரைத்துறை ஒரு கடல். அதுல நானும் ஒரு சிறுநதியா ஓடி அந்த கடலத் தொட்டுட்டு இருக்கேன். அவ்ளோதான்.

உங்களை நீங்க எப்டி பாக்குறீங்க? ஒரு நடிகரா? ஒரு இயக்குனரா? ஒரு இயக்குனரா இந்த மாதிரி..
நீங்க சொன்ன எல்லாமே என்னுடைய வேலை. வேலைய வேலையாதான் பாக்குறேன். அதுக்கு மேல என்ன இருக்கு.

உங்களோட பலம் என்ன?
என்னோட கடினமான உழைப்பு.

உங்க நடிப்புல உங்களுக்கு பிடிச்ச படம்?
ஏழையின் சிரிப்பில், மின்சார கனவு

என்ன காரணம்?
‘மின்சார கனவு’ வரைக்கும் எப்டி கைய வச்சுக்கனும்னு கூட தெரியாது. மின்சார கனவுலதான் கொஞ்சம் தேறிட்டேன்னு நினைச்சேன். ‘ஏழையின் சிரிப்பில்’ படத்துல் அந்த கேரக்டர் ரொம்ப பிடிக்கும்ங்க. ரொம்ப எக்ஸ்ட்ரார்டினரி கேரக்டர். அந்த கேரக்டர பாத்தாலே பாவமா இருக்கும்.

உங்களுடைய குழந்தை பருவம் எப்டி இருந்துச்சு?
நார்மலா ஒரு மிடில் க்ளாஸ் ஃபேமிலில எப்டி இருந்துச்சோ அப்டிதான் இருந்துச்சு. அண்ணன், தம்பிக்குள்ள சண்ட, ஸ்கூல் போறதுனு ஜாலியா இருந்துது.

பள்ளியில நடந்த மறக்க முடியாத சம்பவம்னா எத சொல்வீங்க?
பள்ளியினா எனக்கு பயம். அதனால கலாட்டாலாம் பண்ணதில்ல. என்ன நிறைய விளையாடுவேன். ஃபுட்பால்னா ரொம்ப பிடிக்கும்.

திரைக்கு பின்னால இருந்து இயங்குறவங்கள பத்தி என்ன நினைக்கிறீங்க?
நான் திரைக்கு முன்னாலயும், பின்னாலயும் இருக்குறதால பிரிச்சுப் பேச முடியல.

நடிக்க வந்த புதுசுல எந்த மாதிரியான எண்ணங்கள் மேலோங்கி இருந்துச்சு?
எப்டியாச்சும் இதுல இருந்து தப்பிச்சுடணும்னு தோணுச்சு.

உங்கள புதுப்பிக்கிற விஷயமா எதப் பாக்குறீங்க?
வேலை எதுவா இருந்தாலும் அது என்னப் புதுப்பிக்கிற விஷயம்தான். ஏன்னா வேலை இருந்தா க்ரியேட்டிவா இருக்கோம்னு அர்த்தம்.

சமீபத்திய சாதனையா எதைப் பாக்குறீங்க?
சென்னைல ட்ராஃபிக்ல வண்டி ஓட்டுறது.

உங்களுக்கு பிடிச்ச நேரம் எது?
எனக்கு பொதுவா சாயந்திரம் நேரம் 4 & 7 பிடிக்கும். ஏன்னா ஸ்கூல் டேஸ்ல இருந்து அப்பதான் விளையாட டைம் கிடைக்கும்.

உங்கள சந்திக்க வர்றவங்ககிட்ட உங்க அணுகுமுறை எப்டி இருக்கும்?
தெரிஞ்சவங்களா இருந்தா ஜாலியா பேசிட்டிருப்பேன். தினமும் சந்திக்கிறவங்களதான சந்திச்சிட்டு இருக்கோம். புதுசா சந்திச்சா அவங்ககிட்ட நல்லா பழகுவேன்.

உங்க பொழுதுபோக்கு?
டிவி பார்ப்பேன். விளையாடப் பிடிக்கும்.

நீங்க அடிக்கடி உபயோகிக்கிற ஒரு வார்த்தை?
ஜாலியா இருக்கணும்.

நட்புக்கு என்ன முக்கியத் தேவைனு நினைக்கிறீங்க?
எதிர்பார்ப்பு இருக்கக் கூடாது.

ஒரு படத்தோட வெற்றி யாரால நிர்ணயிக்கப் படுதுனு நினைக்கிறீங்க?
மக்களாலதான்.

காதல்ங்றது என்ன?
டேஞ்சரஸ்

இந்த உலகத்துல ரொம்ப பிடிச்ச விஷயம்?
நடனம்.

உங்க சகோதரர்கள் பத்தி..
ராஜூ அண்ணன் அவர் ரொம்ப டேலண்ட். பிரசாத் தம்பி. சினிமாவுல ட்ரை பண்ணிட்டிருக்காரு.

ஒரு கலைஞனுக்கான தகுதிகள்?
கடின உழைப்பு

பிரபலம்ங்றது உங்க பார்வையில்..?
அது ஒரு பார்ட். பிரபலம்னு நினைச்சுட்டே இருக்காம நம்ம லைஃப நாம வாழ்ந்துட்டு போகனும்.

நீங்க ஒரு ரேடியோ ஜாக்கியா (நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளர்) இருந்தா எந்த மாதிரி நிகழ்ச்சி செய்ய விருப்பம்?
யாரையாச்சும் கூப்பிட்டு இந்த பாட்டு எப்டி பண்ணீங்கன்னு பேட்டி எடுப்பேன்.

நீங்க சொன்ன முதல் பொய்?
நிறைய சொல்லியாச்சுங்க. அதனால ஞாபகத்துல இல்ல.

அழகுங்றது என்ன?
எனக்கு மைக்கேல் ஜாக்சன் தான் அழகு. அவர் ஆடுற ஸ்டைல்.

புத்தகங்கள் படிக்கிற பழக்கம் உண்டா?
முதல் பக்கம் படிக்கும் போதே தூக்கம் வந்துடும். ஸ்கூல்லயே படிக்கததாலதான் நடிக்கவே வந்தேன்.

உங்க ரசிகர்களுக்கு என்ன சொல்ல விரும்புறீங்க?
எதப்பத்தியும் கவலைப்படாதீங்க. ஜாலியா இருங்க.

- இவள் பாரதி

இயக்குனர் & நடிகர் மௌலி


உங்களுடைய குழந்தைப் பருவம் பத்தி சொல்லுங்க..
எங்க பூர்வீகம் தஞ்சாவூர் ஜில்லா. ஆனா நான் பொறந்து வளர்ந்தது எல்லாம் சென்னை தான். சென்னையை அடுத்த அம்பத்தூர். என்னுடைய ஆரம்ப கல்வி அங்க தான் படிச்சேன். என்னுடைய கலை தாகம் வந்தது அங்க தான். என்னுடைய பல நண்பர்கள் இன்னைக்கு நாடகத்துறை, திரைத்துறை பலரும் ஒண்ணா வளர்ந்ததும் அங்கே தான்.

உங்களுக்கு நாடகம், நகைச்சுவை வந்தது சின்ன வயசுலேயே இயல்பா வந்ததா? இல்லை வீட்டுல மத்தவங்களை பார்த்து கத்துக்கிட்டதா?
எனக்கு அக்கா ஒண்ணு தங்க தம்பி ஒண்ணு. ஆண் பிள்ளைய நான் தான் வீட்டுக்கு மூத்த மகன். வீட்டுல மூத்த மகன் சரியா வளரணும்ங்கற கண்டிப்பும், கறாரும் எல்லா குடும்பத்துலயும் இருக்கும் அதே தான் எங்க வீட்டுலயும் இருந்தது. படிக்கிற காலத்துல படிக்கணும்ங்கறதுல வீட்டுல தீவிரமா இருந்தாங்க. அது நியாயமானதும் கூட. அப்படி தான் இருந்தாங்களேயொழிய நான் கலைத்துறையில, சினிமாத்துறையில, நாடகத்துறையில வரணும்னு வீட்டுல எண்ணம் கிடையாது. ஆனாலும், பள்ளிக்கூடங்கள்ல நாடகம் போடுவாங்க. அப்ப வார்த்தைகளை சத்தமா பேசக் கூடிய பசங்கள பிடிச்சு வேஷம் போட வைப்பாங்க. ஏனா பள்ளிகள்ல சரித்திர நாடகங்கள் தான் போடுவாங்க. அது வந்து தவறான முன்னுதாரணமா இருக்காதுங்கறதால ராஜ ராஜ சோழன் போன்ற நாடகங்கள் போடுவாங்க. அதுக்கு கணீர் பேசக் கூடிய, உச்சரிப்பு சரியா இருக்கக் கூடிய பசங்களா வேணும்னு தேடுவாங்க. அப்படிதான் என்னைத் தேர்ந்தெடுத்தாங்க.

உங்களுக்கு சின்ன வயதுலேயே நாடகம் போடணும்ங்ற ஆவல் அதிகமா இருந்ததா?
எனக்கு கிரிக்கெட்லதான் அதிகம் ஆர்வம் இருந்தது. நிச்சயமா நாடகம் போடணுங்கறதுல இல்ல நாங்க நண்பர்கள் எல்லாம் ஒரு டீம் வச்சிக்கிட்டு வீட்டுல இருந்து பணம் வாங்கி ஒரு ரூபா, இரண்டு ரூபாணு போட்டு பேட், பால் வாங்குரதுங்றதுலாம் எங்க குறிக்கோள் இருக்குமே தவிர பள்ளி நாடகங்கள்ல நடிச்சு என்னுடைய எதிர்காலம் இது தான் போகப் போகுதுங்கறது எண்ணமெல்லாம் கிடையாது. கிரிக்கெட்ல போல் ஸ்டேட் லெவலுக்கு ஆடணும்ங்ற ஆசைதான் எங்க எல்லாருக்குமே இருந்தது. டென்னிஸ், பேட் மிண்டன், ஆடியிருக்கேன். வேயிட் லிஃப்டிங் இதெல்லாம் சிறு வயசுல பண்ணியிருக்கேன். அதனால விளையாட்டுல தான் ஆர்வம் இருந்ததேயொழிய கலைத்துறைல இல்லை. ஆனால் சினிமாக்கள் பிடிக்கும். நாடகங்கள் பிடிக்கும்.

வீட்டுல மாசத்துக்கு ஒரு சினிமா மூணு மாசத்துக்கு ஒரு சினிமானுதான் கூட்டிட்டு போவாங்க. எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்துல ஒரு டெண்ட் கொட்டகை இருக்கும். அங்க வச்சிருக்கிற ஸ்பீக்கர் எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்துல இருக்கும். எங்க வீட்டு மாடில போய் உக்காந்துட்டேம்னா வசனம் சத்தமா கேக்கும். ஒரு முறை படம் பாத்துட்டு அப்புறம் 16 தடவை இல்ல அந்த படம் ஓடுற வரை வசனத்த கேட்டுக்கிட்டே இருப்போம். அது ஒரு ஆர்வத்தையும், எண்ணத்தையும் என்னுள்ள தூவிருக்கு. எனக்கு வெளியே அதன் வெளிப்பாடு கிடையாது. மனசுக்குள்ள எங்கேயோ நல்ல சினிமாங்றது பதிஞ்சிருக்குது.

விளையாட்டுத்துறை ஒரு கிரிக்கெட் வீரர இழந்துடுச்சுணு சொல்லலாமா?
நிச்சயமா! ஏனா கல்லூரி வரைக்கும் கிரிக்கெட் ஆடினேன். என் கூட ஆடின இந்திய கிரிக்கெட் வீரர் வெங்கட்ராகவன்லாம் என்கூட படிச்சவங்க. எப்படியோ நாம விளையாட்டுத் துறையில வரணும்ங்கறது தான் பெரிய ஆர்வமா இருந்தது.
சின்ன வயசுனாலே விளையாட்டுலதான் ஆர்வமா இருப்பாங்க. நீங்க எப்டி விளையாட்டுலயும், நாடகத்துலயும் ஈடுபட்டீங்க.
கிரிக்கெட்ல மாசம் ஒரு ரூபா, ரெண்டு ரூபா போடுறது பிரச்சினையா இருந்துச்சு. அதனால ஏதாவது ஒரு நிகழ்ச்சி நடத்தி டிக்கெட் வசூல் பண்ணி அது மூலமா ரூ.2,000/& , ரூ. 3,000/& கிடைச்சா கிரிக்கெட் விளையாட சௌகரியமா இருக்குமேன்னு நினைச்சோம். ஆதனால வெளில இருந்து ஒரு ஆர்க்கெஸ்டரா கூப்பிட்டா சினிமா பாட்டெல்லாம் பாடுவாங்க. இது சில பேருக்கு பிடிக்கும். சில பேருக்கு பிடிக்காது. குடும்பத்தோட வந்து பாக்கும் போது என்னவோ பாட்டெல்லாம் பாடுறாங்க அப்டினு நினைப்பாங்க. அப்ப சில பேரு ‘‘நீங்க இத்தனை பசங்க இருக்கீங்கள்ல, நீங்க நடிக்கலமேடா’’னு சொன்னாங்க. எங்களுக்கும் ‘‘நாம ஏதாவது செஞ்சா காசு கொடுப்பாங்க. அப்டினு சரினு தோணுச்சு. அப்ப நாங்களே வெளில இருந்து கொண்டு வந்த டி.கே.எஸ். சண்முகத்தோட ரத்த பாசம் நாடகம் போட்டோம். நாடகம் வெளில இருந்து கொண்டு வர்றதுல சிக்கல் இருந்துச்சு.

யாரும் முழு ஸ்கிரிப்ட் கொடுக்கமாட்டாங்க நீங்க இங்க உக்காந்து எழுதிட்டுப் போங்கடா அப்டினு சொல்வாங்க. எல்லாருக்கும் படிப்பு, வேலைனு இருக்கும்போது உக்காந்து எழுதிட்டுப் போக நேரமிருக்காது. அப்ப தான் நாமலே எழுதலாம்னு டீம்ல சொல்லும்போது ‘‘யாருடா எழுதுவா’’ அப்டினு கேக்கும்போது ‘‘இவன் எழுதுவான்’’னு என்னை கையக் காட்டிட்டாங்க. அதுவரை நாடகத்த எழுதுற கண்ணோட்டத்துல நான் பாத்ததே கிடையாது. நான் பார்த்து பிரமிச்ச நாடகங்கள் எல்லாம் பெரிய பெரிய நாடகங்கள். அதெல்லாம் எழுத வருமானு தெரியாது. நான் நினைச்சது நம்ம குடும்பத்துக்குள்ள நடக்குற விஷயங்கள எழுத நினைச்சேன். வீட்டுல பொய் சொல்லிட்டு காசு வாங்கிட்டுப் போறது, லேட்டானா காலேஜ்ல வச்சுக்கிட்டு ‘‘காதலுக்கு கண்ணுல்ல’’ சின்னதா 40 நிமிடத்துக்கு ஒரு நாடகம் எழுதி அரங்கேற்றம் பண்ணோம். அந்த நாடகத்துக்கு நடிகர் திலகம் சிவாஜி கணேசன் தலைமை தாங்கினார். அந்த நாடகம் பெரிய வெற்றி அடைந்தது.

அந்த முதல் நாடகத்தில் அனுபவங்கள் எப்படி இருந்தது?
திடீர்னு ஓவர் நைட்ல நான் பாப்புலராகுற அளவுக்கு எல்லாரும் ஸ்கிரிப்ட் பத்தி ‘‘பிரமாதம்’னு பேசுவாங்க. நடிப்ப பத்தி பேச ஆரம்பிச்சாங்க. ஓ இது ஏதோ நமக்கு சரியா வரும் போலிருக்கேனு தோணுச்சேயொழிய அன்னைக்கு இந்த லைன்லயே போயிடலாம்னு தோணல. இது எப்ப நடந்ததுனா 1966. அப்ப சிவாஜிக்கு பத்மஸ்ரீ விருது கொடுத்தாங்க. அந்த பாராட்டு விழாவையும் சேர்த்து நடத்தி நாடகத்தையும் அரங்கேற்றினோம்.

அந்த ‘‘காதலுக்கு கண்ணில்லை’’ நாடகத்துல எனக்கு ஹீரோயினா நடிக்க வெளில இருந்து கூட்டிட்டு வர அனுமதிக்கமாட்டாங்க. ஏன்னா பொம்பளங்களோட கூத்தடிக்கிறாங்கன்னு பேசிடுவாங்களோ அப்டினு பயம். ஆதனால எங்கள்ல ஒருத்தரே ஹீரோயினை நடிக்க வச்சோம். அப்ப எனக்கு ஹீரோயினா நடிச்சது இப்ப திரைப்பட இயக்குனராகவும், நடிகராகவும் இருக்கக்கூடிய விசு அவர்கள் தான். நாங்க சிறந்த நண்பர்கள், அதனால அவர் ஹீரோயின் வேஷம் போட்டாரு. அப்டி ஆரம்பிச்சது தான் என்னுடைய கலைப் பயணம் அப்ப நான் பி.டெக். படிச்சேன். அதனால அரசு கல்லூரி நாடகங்கள்ல பங்கெடுக்குர வாய்ப்பு கிடைச்சுது. அப்படி நான் எழுதி நடிச்ச நாடகங்கள் ரெண்டு, மூன்று தடவை பெஸ்ட்னு கப்பெல்லாம் வாங்குஙக. அத பத்திரிக்கைகள் எல்லாம் கவர் பண்ணி போட ஆரம்பிச்சாங்க. அதப் பாத்துட்டு ஒரு அமெச்சூர் ட்ருப்ல இருந்து ‘‘நீங்க எங்க ட்ருப்ல வந்து நடிக்கணும்’’ அப்டினு கேட்டாங்க.

நாடகக் கம்பெனில இருந்து வந்த இந்த வாய்ப்பை ஒத்துக்கிட்டீங்களா? வீட்டுல என்ன சொன்னாங்க?
அப்ப நான் பி.டெக். இரண்டாவது வருஷம் படிச்சிட்டிருந்தேன். அதனால எங்க வீட்டுல வந்து வாங்கி பரீட்சை லீவுல ஏப்ரல், மேல நாடகங்கள் போடுவாங்க. டிசம்பர் மாசம் விட்டுடனும்னு சொல்லி அதுக்குள்ள எவ்வளவு வேணாலும் நாடகம் போட்டுக்கலாம்னு சொன்னாங்க. இப்படிதான் நான் நாடகத்துறையில நுழைஞ்சு 67, 68ல இருந்து இதுல முழு நேரமா ஈடுபட ஆரம்பிச்சேன். நான் கல்லூரில படிக்கும் போதே முழு நீள நாடகம் ஒண்ணு எழுதினேன். அத மேடையிலேயே கிட்டதட்ட 400, 500 தடவை போட்டிருக்கோம். தொலைக்காட்சியிலயும் போட்டு அது பாப்புலராச்சு, 40 வருஷம் ஆச்சு இன்னமும் அது டிவிடி போட்டு போயிட்டிருக்கு.

ஒரு படைப்பு அப்டிங்றது காலத்த தாண்டி நிக்குதுங்றதே படைப்பாளிக்கு மகிழ்ச்சிதரக்கூடிய விஷயம். அந்த வகையில இத்தனை வருஷம் ஒரு படைப்பு பேசப்படுதுங்றப்போ கிடைக்குற சந்தோஷம் தனிதான். இல்லையா?
எந்த தொழிலுமே இதுல நமக்கு என்ன வரப் போகுதன்னு நினைக்காம அதிலேயே முழு கவனத்தையும் செலுத்தி இது தான் நம்ம முழு நேர வேலைன்னு செய்யனும். நான் அன்னைக்கு மேடை நாடகங்கள் போடும் போதும் வேலைக்குப் போகணுங்ற ஆர்வமிருந்ததே தவிர இது மூலமாக நாடகத்துறையில பிரகாசிக்கணும்ங்ற ஆர்வம்லாம் கிடையாது. அந்த நாடகத்த நல்லா கொண்டு வரணும்ங்ற எண்ணம் மட்டும்தான். அதையே தொலைக்காட்சில கொண்டு வரும்போது நான் சினிமாவுல டைரக்டராகி நிறைய படங்கள் பண்ண ஆரம்பிச்சுட்டேன். இத வந்து தொலைக்காட்சில கொண்டு வரணுமா? இதுல என்ன பெரிசா காசு வரப்போகுது, பேரு வரப் போகுதுனு நினைக்கல. அன்னைக்கு அதுலமுழு கவனத்த செலுத்த முடிஞ்சது. அப்படி செலுத்தியதால் இன்னிக்கும் அது பேசப்படுது... அது தான் அதனோட வெற்றினு நினைக்கிறேன்.

உங்களோட முதல் திரைப்பட வாய்ப்பு பத்தி சொல்லுங்களேன்.
என்னுடைய நாடகங்கள் தொடர்ந்து வெற்றியடையவே நிறைய சினிமா வாய்ப்புகள் வர ஆரம்பிச்சது. சினிமா வாய்ப்பெல்லாம் வருதேன்னு ரொம்ப சந்தோஷம். ஆனாலும் படிப்ப முடிச்சுட்டு தான் சினிமாவுக்குப் போகணும்ங்றதுல வீட்டுல கண்டிப்போட இருந்தாங்க. அஞ்சு வருசப் படிப்ப முடிச்சிட்டு வேலைக்குப் போகும் போது நான் கேட்டது ஒண்ணே ஒண்ணு. வேலைலே கால் வைக்கும் போதே நான் பாப்புலர் மனுஷன். என்னுடைய நாடகங்கள் சினிமானு கூப்பிடுவாங்க. நான் எனக்குண்டான லீவ மட்டும் எடுத்துக்குறேன்.

நான் அதிகமா எதிர்பார்க்கல. ஏனா என்னோட அந்த உத்தியோகம் ரொம்ப பொறுப்பான உத்தியோகம். என்கிட்ட 150 பேர் வேலை செய்றாங்க. நான் அன்னாடம் லீவு போட்டுட்டு சாயந்திரம் வந்தல்லாம் செய்யமுடியாது. லீவுங்கறது முன்னாடியே சொல்லிட்டுதான் எடுக்கணும்ங்ற நிலைமை இருந்துச்சு. அப்படி இருந்தாலுமே நான் வேலை செய்யும் போது நாடகங்களும் போட்டுட்ருந்தேன். என் நாடகங்கள்ல புரட்சித் தலைவர் எம்.ஜி.ஆர். நடிகர் திலகம் சிவாஜி கணேசன் பாத்திருக்காங்க. அது மாதிரி இயக்குனர்கள் ஸ்ரீதர், பாலசந்தர், திருலோகசந்தர் எல்லோரும் பாத்துருக்காங்க. பாராட்டிருக்காங்க. அவங்க எப்படியும் நம்மள எழுதக் கூப்பிடுவாங்க. நடிக்கக் கூப்பிடுவாங்க. அப்படியே போய் சின்ன சின்னதா நடிச்சுட்டு வந்தேன். ஏனா வெளியூர்க்குக் கூப்பிட்டாங்கன்னா வேலைக்கு லீவு போட முடியாது.

ஆனாலும் ஒரு கட்டத்துல நான் எழுத ஆரம்பிச்சேன். சினிமாக் கதை மட்டும். இல்ல வசனம் மட்டும்னு எழுத ஆரம்பிச்சேன்.நான் முதல்ல அதாவது 1970&ல வசனம் எழுதினது. ‘‘புதிய வாழ்க்கை’’னு ஒரு படம் அப்புறம் ‘‘கை நிறைய காசு’’னு எழுதினேன். அது இன்னும் தொலைக்காட்சில போட்டிருப்பாங்க. அது நாகேஷ் அவர்கள் ஹீரோவா நடிச்ச படம். அப்புறம் ‘‘பெண்ணொன்று கண்டேன்’’னு ஒரு படம் எழுதினேன். அப்புறம் சிவாஜி அவர்கள் நடிச்ச ‘‘ஹிட்லர் உமாநாத்’’னு ஒரு படம் எழுதினேன். அப்படி என்னுடைய கலைப்பயணம் போய்ட்டுருக்கும் போது என்னுடைய ஒரு மேடை நாடகத்தை சினிமாவாவும் எடுத்திருக்காங்க. அப்ப என்னா மேடை நாடகங்கள்ல இருக்கிற அநத் சுவாரசியமான விஷயம் சினிமாவா மாறும் போது அதுல இருக்குற பொழுது போக்கு அம்சங்கள் அதிகமாகும் போது அது வெற்றி பெறாம போயிடும். எல்லாம் என்கிட்ட நல்ல நாடகத்த சினிமாக்கு கொடுத்து கெடுத்துட்டியேனு சொல்வாங்க. உனக்கு தேவையா இதுனு கேட்டாங்க. அதனால சில சமயம் நான் கொடுக்காமலேயே இருந்தேன்.

அப்ப உன்னுடைய ஒரு நாடகத்த என்னுடைய நண்பர் எடுக்க ஆசைப்படுறாங்கன்னு சொல்லும்போது அத ஸ்ரீதர், பாலசந்தர் மாதிரி பெரிய டைரக்டர்ட்ட தான் கொடுப்பேன். யாராவது எடுத்து கொடுத்துடு நாங்க (சினிமா மாதிரி பண்ணியிருக்கே 48 சீன் இருக்கு அப்ப பெரிய டைரக்டர்ள்ல பாலசந்தர் வந்து பாத்துட்டு இதுல நான் பண்றதுக்கு என்ன இருக்கு? நல்ல கேமராமேன், அசோசியேட் வச்சு நீயே டைரக்ட் பண்ணு சொல்லிட்டாங்க. அப்படியாக நான் எங்கேயும் உதவியாளனா வேலை செய்யாம என்னுடைய முதல் படமான ‘‘இவர்கள் வித்தியாசமானவர்கள்’’னு 1980&ல ரிலீசான கருப்பு வெள்ளைப் படத்தை எடுத்தேன். நான் ஆரம்பிக்கும் போது அது கருப்பு வெள்ளப் படமா தான் இருந்தது. ஆனா படம் முடிக்கம்போது கலர் வந்துடுச்சு. அப்ப கருப்பு வெள்ளைப் படங்களுக்கு ஒரு தேக்கம் வந்துடுச்சு. இருந்தாலும் வெளிவந்த 3,4 படங்கள்ல என் படமும் ஒண்ணு. ஆனாலும் 75 நாட்களுக்கு மேல பெரிய தியேட்டர்கள்ல ஓடி ஒரு பெரிய வெற்றிய ஏற்படுத்தி தந்தது.

ஒரு உதவி இயக்குனரா இல்லாம நேரடியா இயக்குனரான அந்த அனுபவம் ரொம்பவே வித்யாசமானது. இன்றைக்கு அந்த நிலைமை ரொம்ப குறைவு. நீங்க கொஞ்சம் முன்னாடியே வித்தியாசமான முறையில திரைத்துறைக்குள்ள வந்திருக்கீங்க.
நிறைய பேரு கேக்கும் போது ‘‘நான் வந்த பாதையிலவந்தது தவறுனு’’ சொல்லியிருக்கேன். நான் எங்கேயும் உதவி இயக்குனரா வேலை செய்யாட்டியும் நான் நடிச்ச படங்கள் எல்லாத்துலயும் நான் கூடவே இருந்திருக்கேன். என்னுடைய கதை, வசனங்கள் 18 படங்களுக்கு எழுதியிருக்கேன். அப்ப சினிமா என்னனு ஒரு பாதி தெரிய ஆரம்பிச்சது. அதே மாதிரி நம்ம எழுதுற வசனம் எப்டி எடுக்கப்படுதுனு பார்ப்பேன். சிவாஜி நடிச்ச படங்கள்ல என்னுடைய பங்களிப்பு நிறைய இருந்தது. ‘‘கௌரவம்’’னு சிவாஜி நடிச்ச படம் என்னுடைய மேடை நாடகம் தான். அந்த நாடகத்த சினிமாவா எடுக்கும் போது செய்ய இருந்திருக்கேன். ஆதனால நிறைய டெக்னிக் சமாச்சாரங்கள் எல்லாம் கத்துக்கிட்டேன். நான் எழுத்தாளனா, நடிகனா இருக்கும் போது கத்துக்கிறதுக்கு நிறைய வாய்ப்பு கிடைச்சது. அது வந்து எனக்கு ரொம்பவே கைகொடுத்தது. அதனால உதவி இயக்குனரா அனுபவம் இல்லாம சினிமாவுக்கு வரக்கூடாது.

நீங்க நடிச்சதுலேயே குறிப்பிடத்தக்க படங்கள்னா எதைச் சொல்வீங்க?
எனக்கு இயக்குநராகணும்ங்றது தான் குறிக்கோளா இருந்துருக்கு. நான் முதல் படம் ‘‘இவர்கள் வித்தியாசமானவர்கள்’’ செய்யும் போது தான் பாய்ராஜ் வர்றாங்க. இவங்கள்லாம் அவங்களே எழுதி, அவங்களே நடிக்கிறவங்க். அதே பாணில நானும் செய்யக்கூடாதுனு சொல்லிட்டு என் படங்களில் நான் நடிப்பதில்லைனு வச்சுக்கிட்டேன். நான் இயக்கும் படங்கள்ல வெளியே இருந்து தான் ஆர்ட்டிஸ்ட் எல்லாம் கூப்பிடுவேன். முதல்ல 8, 10 படம் நான் இயக்குனதுல நான் நடிக்கல. அப்புறம் தான் ‘‘புல்லாங்குழல் அடுப்பூதுகிறது’’ படத்துல மெயின் ரோல்ல நடிச்சேன். அப்புறம் ‘‘அண்ணே, அண்ணேன்’’னு ஒரு படத்துல முக்கிய வேடத்துல நடிச்சேன். இப்படி ஒரு நாலு படம் பண்ணின பிறகு தெலுங்கு படங்கள் பண்ண போயிட்டேன். தெலுங்கு படங்கள் ஆந்திராவுல எடுத்ததுல தமிழ தொடர்பே இல்லாம போயிடுச்சு.

அப்ப ‘‘தமிழ மறந்துட்டனு’’ எல்லாரும் கேட்பாங்க. தாய்வீட மறக்கலாமானு கேக்கும் போது ஏதாவது ஒரு தொடர்பு இருக்கணுமேனு இயக்காம போனாலும் நடிக்கிறதுன்னு முடிவு பண்ணி தமிழ்ல நிறைய படங்கள் பண்ண ஆரம்பிச்சேன். மாசத்துக்கு ஒரு 4, 5 நாள் படங்கள் தமிழ்ல நடிக்கவும் பத்து நாட்களல தெலுங்குல டைரக்ட் பண்ணவும் ஆரம்பிச்சேன். 84&ல இருந்து 2000 வரை தெலுங்கு படங்கள் மட்டும் தான் பண்ணிட்டிருந்தேன். 32 படங்கள் பண்ணியிருக்கேன். இருந்தாலும் தமிழ் மக்கள் என்னைய மறக்காததுக்கு காரணம் நான் தொடர்ந்து தமிழ் படங்கள்ல நடிச்சிட்டிருந்தேன். நான் டைரக்ட் பண்ண தெலுங்கு படங்கள் எல்லாம் மொழி மாற்றமாகி தமிழுக்கு வந்திருக்கும். அதனால நான் மறக்கப்படவில்லை.

இல்லனா ஒரு 5 வருஷம் ஃபீல்டுல இல்லைனா மறந்துடுவாங்க. 3000, 4000 நாடகங்கள் ஓடிச்சதால என்னைய ஞாபகம் வச்சிருந்தாங்க. அப்புறம் 2000 க்கு பிறகு நிறைய தெலுங்கு படங்கள் பண்ணியாச்சு. குடும்பத்த விட்டு பிரிஞ்சி இருக்கோம். அவங்க அதாவது என் குடும்பம் சென்னல இருந்தது. அப்ப பிள்ளைகள் வளர்றதையே கண்கூடா பார்க்க முடியாம இருந்துச்சு. அந்த காரணத்துக்காகவும் நண்பர்கள் தெலுங்கு போதும் தமிழ்ல வந்து பண்ணுனு சொன்னதாலயும் இங்க வந்துட்டேன். நண்பர்கள் கமலஹாசன், பாக்யராஜ்லாம் ‘‘என்னங்க தமிழ விட்டுட்டு அங்க போய்ட்டீங்கன்னு சொல்வாங்க. அதனால 97&ல பிஸ்தா பண்ணேன். அப்புறம் நிறைய பண்ணியிருக்கேன்.

சில குறிப்பிட்ட படங்கள்னா சொல்லியிருக்கலாம். ஏகப்பட்ட படங்கள் அதனால சொல்லமுடியல இல்லையா?
ஆமாங்க. எல்லா நடிகர்கள் கூடவும் நடிச்சிருக்கேன். கிட்டத்தட்ட எல்லாருக்கும் அப்பாவா நடிச்சிருக்கேன்.

உங்களுக்கு கதாநாயகனா நடிக்கனும்னு ஆசையே இல்லையா?
இல்லைம்மா. எனக்கு கதாநாயகனா நடிக்கிற ஆசைய முதல்ல இருந்ததே வளத்துக்கல. ஹீரோனா முழு நேரமா லவ் பண்ணுவாரு. வில்லன் வந்தா துரத்தி துரத்தி ஃபைட் பண்ணுவாரு. ஹீரோக்கான பர்பாமன்ஸ் ரொம்ப கம்மியா இருக்கும். கேரக்டர்னு பண்ணும்போது ஒரு கேரக்டர்னு பண்ணும்போது ஒரு கேரக்டர் ஒரு மாதிரி, இன்னொரு கேரக்டரு வேற மாதிரி செஞ்சுட்டு போக முடியும். நம் நடிப்புக்கு சவாலா இருக்கிறது. குணச்சித்திர கதாபாத்திரங்களே தவிர கதாநாயக பாத்திரம் இல்லை.

உங்களுக்கு நகைச்சுவை உணர்வு இயல்பாவே இருக்குமா?
ஐயோ, நான் ரொம்ப சீரியஸான ஆளுங்க. வீட்டுல கேட்டுப் பாருங்க. அவங்க சொல்வாங்க. எனக்கு இயல்பா கேட்டுப் பாருங்க. அவங்க சொல்வாங்க. எனக்கு இயல்பா வர்றது நகைச்சுவை. ஆனாலும் அதுலயும். நான் கண்டிப்பு, கறாராத்தான் இருப்பேன். நகைச்சுவையை சரியான அளவுல கொண்டு போய் சேர்க்கணும். நகைச்சுவைங்கறது. சினிமா கண்டுபிடிச்சவுடனேயே திரையில் வளர ஆரம்பிச்சுடுச்சு. நகைச்சுவை மூளைக்கு வேலை கொடுக்குறதா இருக்கணும்னு நிகைக்கிறேன்.

நீங்க நடிச்ச படத்துல உங்களுக்கு பிடிச்ச படம் எது?
இப்போதைக்கு ‘‘பொய் சொல்லப் போறோம்’’ அதத்தான் சொல்றேன். முக்கியமா நான் என் கேரக்டராயும், கதையாயும் கேட்பேன். அது முக்கியமா இருந்தா நடிப்பேன். இல்லனா வேற யாராவது கூப்பிடுங்கன்னு சொல்லிடுவேன். பொதுவா வருஷத்துல 3, 4 படத்துக்கு மேல நடிக்கக் கூடாதுனு ஆரம்பித்துலயே நினைச்சத இப்ப வரைக்கும் கடைபிடிக்கிறேன். இப்ப நான் நடிக்கிற படத்தோட கதை ரொம்ப நல்ல கதை. அதாவது காதலிக்கிறதுக்கும் ரெண்டு பேருடைய மனசு ஒத்துப் போனா போதும். ஆனா கல்யாணம்னு வரும் போது ரெண்டு குடும்பமும் ஒத்துப் போகணும். குடும்பத்துக்குக் குடும்பம் படிக்கணும்.

கவிஞர் அறிவுமதி



உங்க சிறு வயது அனுபவங்கள் பற்றி சொல்லுங்களேன்.
விருத்தாசலத்திற்கு அருகில் உள்ள தூக்கினனூர் என்ற சின்னஞ்சிறிய ஊரில் பிறந்தவன். மணிமுத்தாறு என்ற வெள்ளிமலையிலிருந்து இறங்கி வருகிற ஆற்றில் 14 ஆண்டுகள் குளித்த அந்த ஈரம் தான் மணிமுத்தாறு என்கிற அந்த அம்மாவின் ஈரம்தான் இன்னும் என் விரல் வழியே கவிதைகளாக, எழுத்துக்களாக கசிந்து வந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று கருதுகிறேன். ஆறு ஓடினாலும் எனது ஊர் ஒரு புன்செய்க் காடாகத்தான் இருந்தது. அங்கே கம்பு, நெல், கேழ்வரகு, பச்சைப் பயறு, தட்டைப்பயறு, சாமை, திணை என என்தாய் மடிகணக்க விதைகளை அள்ளி அள்ளித் தெளித்து பயிர் வைத்து வாழ்ந்த அந்த வயல்வெளிகளில் நான் ஓடித் திரிந்தேன்.

அந்த காலக்கட்டங்களில் என்னுடைய உழைக்கும் அந்த தாய்கள், தந்தைகள், பாட்டன்கள், பாட்டிகள் அள்ளிக் கொடுத்த நாட்டுப்புறப் பாடல்கள்தான் என் காதுகள் வழியே உள் நுழைந்து என் இதயம் நிறைய அது கூடு கட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. அவற்றிலிருந்து சிறகடிக்கிற பறவைகளாகத்தான் இன்று என் எழுத்துக்களாக இருந்தாலும், பாடல்களாக இருந்தாலும், சிந்தனைகளாக இருந்தாலும் அனைத்தும் அந்த புன்செய் காட்டு என் மூதாதையர்கள் போட்ட பிச்சை அல்லது பரிசு என்றுதான் சொல்வேன்.

புதிதாக எழுத வருகிறவர்களுக்கும், புரிதலோடு எழுத வருகிறவர்களுக்கும் ஒரு தமிழ்ப் பாலமாய் விளங்குகிற நீங்கள் கவிஞராயிருந்து பாடலாசிரியராய் வளர்ந்த பயணம் பற்றிச் சொல்லுங்கள்.
என்னுடைய உழைக்கும் மக்களுடைய பாடல்களை உள்வாங்கி வைத்திருந்தேன். அத்துடன் அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தில் வ.சுப.மாணிக்கம், தண்டபாணி தேசிகர், வெள்ளை வரனார் போன்ற பழம்பெரும் பேராசிரியர்கள் எனக்கு அள்ளிக் கொடுத்த தமிழ் செம்மையோடும்தான் சென்னைக்குச் சென்றேன். உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனத்தில் ‘முருகன் நடுகல் வீரனே’ என்கிற முனைவர் பட்டத்திற்கான ஆய்வாளனாகத்தான் அங்கே சென்றேன். ஆனால் திரைப்பட உலகில் இயக்குனர்கள் பாக்யராஜ், பாரதிராஜா, பாலுமகேந்திரா ஆகியோரிடம் நான் ஏறக்குறைய 10, 15 படங்களுக்கு உதவி இயக்குனராகப் பணியாற்றியுள்ளேன்.

அந்த காலகட்டத்தில் நான் திரைப்படங்களை இயக்க வேண்டும் என்ற உணர்வோடுதான் அந்த திரையுலகத்திற்குள் நுழைந்தேன். என்னுடைய ஆண் தாய் என்று சொல்லத்தக்க அளவிற்கு என் உள்ளத்தில் ஊடுருவியிருக்கும் பாரதிராஜா அவர்களுடைய 16 வயதினிலே என்கிற திரைப்படம்தான் என்னையும், என்னைப் போன்றவர்களையும் நீங்களும் திரைப்பட இயக்குனர்களாக வரலாம். திரைக்கதை எழுதலாம், பாடல் எழுதலாம் என்கிற நம்பிக்கை ஊட்டிய படம். அதுவரையிலும் திரைப்பட உலகம் என்பது தமிழர்களுக்கு அதுவும் அடிநிலைத் தமிழர்களுக்கு ஒரு இரும்புக் கோட்டையின் சுவர் எப்போது திறக்கும், திறக்காது என்கிற அவநம்பிக்கையிலேயே இருந்த தமிழர்களுக்கு அந்த இரும்புக்கதவை உடைத்து எங்களையும் உள்நுழைய வைத்த உணர்வுகளுக்குக் காரணமானவர் எம் ஆண் தாய்கள் இசைஞானி இளையராஜா, இயக்குனர் இமயம் பாரதிராஜா ஆகியோர். அப்போது அந்த தளத்தில் என் நண்பர்கள் ஆங்காங்கே நீ எழுது, எழுது என்று சொன்ன போது நான் இயக்குனராக வேண்டும் என்பதற்காக மறுத்து வந்தேன்.

அந்த காலகட்டத்தில் தான் ‘கிழக்குச் சீமையிலே’ என்கிற படத்தில் பாரதிராஜா அவர்களோடு இணை இயக்குனராக பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த என் உணர்வுகளைக் கவனித்த அண்ணன் தயாரிப்பாளர் தாணு அவர்கள் ‘நான் சிறைச்சாலை என்கிற ப்ரியதர்ஷனின் படத்தின் தமிழ்மொழியை எடுக்கிறேன். அதில் உரையாடல்கள், பாடல்கள் அறிவுமதி என்று போடப் போகிறேன். என்ன சொல்கிறாய்’ என்று கேட்க நான் மறுக்காமல் சரியென்று சொல்லிவிட்டேன். சிறைச்சாலை என்கிற படத்தில் இசைஞானியின் மெட்டுக்கு நான் எழுதிய பாடல்கள்தான் ‘செம்பூவே பூவே’, ‘மன்னன் கூறைச்சேலை’, ‘சுட்டும் விழிச் சுடர் பார்வையிலே’, ‘ஆலோலங்கிளி தோப்பிலே’, ‘இது தாய் பிறந்த தேசம்’, என்கிற 5 பாடல்கள். அது உலகத் தமிழர்கள் அனைவரின் இல்லத்திற்கும் அழைத்துச் சென்று அவர்களுடைய செல்லப் பிள்ளையாக என்னை அறிமுகம் செய்து வைத்தன.

திரைத்துறையின் போக்கு இப்போது எப்படி இருக்கிறது?
இப்போது திரைப்படத்துறையின் அகப்போக்கு சரியானதாக, திருந்தியதாக தெரியவில்லை. ஆனால் புறப்போக்கு என்று பார்க்கிற போது தமிழ் இன உணர்விற்கும், உலகத்தில் எங்கே தமிழன் காயப்பட்டாலும் அதற்கு மருந்து தடவ நாங்களும் தயாராக இருக்கிறோம் என்கிற உணர்வுகளை இன்றைக்கு திரைப்படத்துறை காட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனாலும் திரைப்படத்துறை என்பது பல்வேறு வகையான இன் மக்களுடைய கூத்துப்பாடல்கள், நடவுப் பாடல்கள், தாலாட்டுகள், தெம்மாங்குகள், ஒப்பாரிகள், அவர்களுடைய கூத்து அடவுகள் அனைத்தையும் உள்வாங்கிய ஒரு நவீன துறைதான். அந்த தமிழ்த்திரைத்துறை என்பது தமிழர்களுக்கானத் திரைத்துறையாக இன்னும் முழுமையாக ஒரு வெற்றியைக் காட்டவில்லை.

தமிழில் எடுக்கப்படுகிற திரைப்படங்களாக இருக்கின்றன. ஆனால் தமிழர்களுக்கான திரைப்படங்களாக இருக்கின்றனவா என்றால் இல்லையென்றே சொல்லலாம். எனவே இந்தப் போக்கு அதாவது தமிழர்களுக்காக எடுக்கப்படுகிற 16 வயதினிலே, கிழக்கே போகும் ரயில், உதிரிப்பூக்கள், பருத்திவீரன் போன்ற தமிழர்களுடைய முகங்கள், தமிழர்களுடைய கதாபாத்திரங்கள், தமிழர்களுடைய வாழ்வியலினுடைய பல்வேறு வகையான தளங்களை இன்னும் முழுமையாக திரைக்கதையாக்கத்திற்குள் கொண்டு வர வேண்டும்.

அதன் மூலம் தமிழ் மக்களுடைய பிரச்சினைகளை எடுத்து அலசுகிற திரைப்படங்கள் இன்னும் அதிகமாக வருமானால் அந்த நாளில்தான் இது செழித்த திரைப்படத்துறையாக, தமிழர்களுக்கான கலைத்துறையாக நான் ஏற்றுக் கொள்வேன். அதற்கான முயற்சிகளில் இன்றைக்கு பல்வேறு வகையான என்னுடைய இளைய தம்பிகள் இயக்குனர்களாகச் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த நம்பிக்கை விதை ஆங்காங்கே முளை விட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.

திரைத்துறையில் பாடலாசியருக்கான மதிப்பு எப்படி இருக்கிறது?
இன்றைக்குப் பாடலாசிரியருக்கான மரியாதை என்பது ஏறக்குறைய அனைத்து மக்களும் யார் எழுதிய பாடல் என்று தெரிவதற்கு ஊடகங்கள் இன்னும் உதவி செய்யாத ஒரு சோகம் இருக்கத்தான் செய்கிறது என்பதை இந்த ஊடகத்தின் வாயிலாகவும் பதிவு செய்கிறேன். இசையமைப்பாளர் பெயர்களைச் சொல்கிறார்கள், எந்த படம் என்று சொல்கிறார்கள், இதை எழுதியவர் யார் என்று மட்டும் சொல்வதில்லை.

ஆனாலும் பாடலாசிரியர்கள் தளத்தில் கண்ணதாசன், வைரமுத்து, வாலி என்று அதீதமாக தெரிந்து கொள்ளப்பட்ட முகங்களை, பெயர்களைத்தான் சொல்கிறோமே தவிர, ஆலங்குடி சோமு, தேவநாதன், சுரதா, மாயவனார், மருதகாசி, பூவை.செங்குட்டுவன், புலமைப் பித்தன், யுகபாரதி, கபிலன், தாமரை, தேன்மொழி என்று வரிசை கட்டி 10 பாடல்கள் எழுதினாலும் அந்த பாடல்களுக்குள்ளாகவும் சிறப்பாகத் தமிழை நிறுத்துகிறார்கள் என அறிமுகப்படுத்த தவறுகின்றன என்ற குற்றச்சாட்டினை இங்கே முன் வைக்கிறேன்.

‘73, அபிபுல்லா சாலை’ நிறைய படைப்பாளிகளை தமிழுலகுக்குக் கொடுத்திருக்கிறது. இது தாங்கள் திட்டமிட்டு செய்த பணிதானா?

‘73, அபிபுல்லா’ சாலை இன்று ‘181 அபிபுல்லா’ சாலையாக மாறியிருக்கிறது. எண்தான் மாறியிருக்கிறதே தவிர என்னுடைய எண்ணங்கள் மாறவில்லை. என்றைக்கும் தமிழ்நாட்டின் எந்த மூலை முடுக்குகளிலிருந்து வருகிற இளைஞர்களுக்கும் ஒரு தாய்மைக் கூடாக இருந்து பல படைப்பாளிகளைத் திரைத்துறைக்கு வார்த்தெடுக்கக் கிடைத்த ஒரு தமிழ்க்கூடாகத்தான் பார்க்கிறேன். இன்றைக்கு அந்த சூழல் இருக்கிறதா என்று என்னால் சொல்ல முடியவில்லை.

ஒரு பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னதாக இங்கேதான் பழநி பாரதி, முத்துக் குமார், யுக பாரதி, கபிலன் என பாடலாசிரியர்களான என் தம்பிகள், இதைப் போலவே இயக்குனர்களான சுந்தர்.சி, சீமான், செல்வ பாரதி, கவிதா பாரதி, ஜெயா என வரிசை கட்டி பல தம்பிகள் இங்கே தான் வளர்ந்தார்கள். என்னுடைய வளர்ச்சி அல்லது வளர்த்தெடுத்தேன் என்று சொல்வதை விட அந்த புன்செய்காட்டில் வளர்ந்த சூழல்தான் காரணம் என நினைக்கிறேன்.

முருங்கை மரத்தில் ஏறி காய்பறிக்கச் சொல்கிற கைகள் நான் இருபதோ, முப்பதோ பறித்துக் கொடுத்தால் முதலில் பதினைந்து காய்களை ‘அந்த அத்தை வீட்டுக்குக் கொண்டு போய் கொடுத்திட்டு வா, மாமா வீட்டுக்குக் கொண்டு போய் கொடுத்திட்டு வா, சித்தப்பா வீட்டுக்குக் கொண்டு போய் கொடுத்திட்டு வா, பெரியப்பா வீட்டுக்குக் கொண்டு போய் கொடுத்திட்டு வா’ என்று பல வீடுகளுக்கு அந்த முருங்கைக்காய்களை பறித்த என் கைகளாலேயே கொண்டு போய் கொடுத்துவிட்டு வந்து நான்கு முருங்கைக்காய்களைத்தான் என்னுடைய வீட்டுக்குள் எடுத்துச் செல்ல என்னை அனுமதிப்பார்கள்.

எனவே நமக்குக் கிடைத்த ஒன்றை அனைவருக்கும் பங்கிட்டுக் கொடுத்துவிடுத்தான் நாம் ருசி பார்க்க வேண்டும் என்று சொன்ன என் அம்மாவின், என் மூதாதையர்களின் ‘பகுத்துண்டு பல்லுயிர் ஓம்புதல்’ என்ற பண்பாட்டுத் தளத்தினுடைய வெற்றியாகத்தான் இந்த 73, அபிபுல்லாசாலையை பார்க்கிறேனே தவிர தனித்த அறிவுமதியினுடைய ஒரு குணமாகப் பார்க்கவில்லை

73 அபிபுல்லா சாலை நிறைய படைப்பாளிகளைத் திரையுலகுக்குத் தந்திருக்கிறது. இந்த அனுபவம் எப்படி இருக்கிறது?
மிகுந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுக்கிறது. 73 அபிபுல்லா சாலை மட்டும்தான் ஆலமரம் என்பது அல்ல. என் தம்பிகள் இருக்கும் ஒவ்வொரு இடமும் ஆலமரமாகி அவர்களும் என்னைப் போலவே பல படைப்பாளிகளை வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்த தோப்பாக இந்த தனிமரம் வளர்ந்து செழித்திருக்கிறது என்ற மகிழ்ச்சியை உள்ளம் நெகிழ பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

இப்போதும் அந்த வழிகாட்டுதல்கள் தொடர்கிறதா?
வழிகாட்டுதல் தொடர்கிறது. ஆனால் வருகிறவர் இதுதான் பாலாவை நான் பாலுமகேந்திராவிடம் அறிமுகப்படுத்தினேன் என்ற கட்டுரையைப் படித்துவிட்டு மேம்போக்காக வருகிறார்கள். அதற்கான திறமையும் அடையாளப் பதிவுகளும் இல்லாமல் என்னை வந்து பார்த்துவிட்டால் திரைப்பட உலகிற்குள் நுழைந்துவிடலாம் என்கிற ஆசையோடு வருகிறார்களே தவிர அவர்களுடைய அந்த திறமையின், முயற்சியின், வலிகளின் அடையாளங்களை எனக்கு காட்டியவங்களாக பெரும்பகுதி வரவில்லை என்பது ஒரு சோகமாத்தான் நான் பார்க்கிறேன்.

திடீர்னு விவசாயத்துல கவனம் செலுத்த ஆரம்பித்துவிட்டீர்களே ஏன்?
16 வயது வரை எந்த வாழ்க்கையை வாழ்ந்தேனோ, எந்த மண்ணில் வளர்ந்தேனோ அங்கே இப்போது சென்றிருக்கிறேன். விவசாயக் குடும்பங்களின் பண்பாட்டில் ஊறி வளர்ந்த நான் இதுதான் திணை, சாமை, வரகு, என்று என் பிள்ளைகளுக்கு காட்டுவதற்கு அந்த மண்ணில் அந்த பயிர்கள் விளையவில்லை. எல்லாம் செயற்கையாகி விட்டது. 40, 50 மாடுகள் வளர்த்த குடும்பத்தில் இன்று ஒரு மாடு கூட இல்லை என்ற சோகம் எனக்குள் எப்போதும் இருந்துவருகிறது. இப்போதுதான் அதை உறைப்பாக உணர்ந்தேன்.

நம்முடைய அடையாளங்களை இழந்துவிட்டு, நமது மொழியை இழந்துவிட்டு, தமிழினம், தமிழன் என்று சொல்வதற்கு நமக்கு உரிமையே கிடையாது. அதனால்தான் மறுபடியும் எனது ஊருக்கு வந்திருக்கிறேன். அங்கே என்னுடைய மண்ணில் மண்புழுக்களே இல்லாத வயல்வெளிகளைப் பார்க்கிறேன். மறுபடியும் எனது மண்ணில் மண்புழுக்களை நெளிய விடுவதற்கான முயற்சியில் இறங்கியிருக்கிறேன். அதைப் போலவே என்னுடைய மரபு சார்ந்த மரங்களை நட்டு வைத்திருக்கிறேன். செயற்கை உரம் போடாமல் இயற்கை உரத்திலேயே விளைகிற காய்கறிகளை இப்போது என் தோட்டத்தில் போய் நான் பறித்து சாப்பிட தொடங்கியிருக்கிறேன்.

தமிழில் ஆங்கிலம் கலப்பது எவ்வளவு கொடுமையானதோ அப்படித்தான் நம்முடைய மண்ணில் நம் இனம் சாராத அந்த தைல மரங்களை நடுவதும் என்கிற உணர்ச்சியை என் மண் இப்போது எனக்குச் சொல்லியிருக்கிறது. என் மண் என்பது என் தாய். அந்த தாயைக் களங்கப்படுத்தக் கூடாது. அவளை மறுபடியும் கழுவிக் குளிப்பாட்டி அவள் முகத்தில் ஒரு ஆதிப் புன்னகையை மீண்டும் நான் பார்க்க வேண்டும் என்கிற பசிதான் ஒரு எழுத்தாளன் விவசாயியாக மாறக்காரணம். ஒரு மண்ணில் ஒரு விதையை நட்டு, முளைவிட்டு அதிலிருந்து பசுமை பார்க்கிறவன்தான் எழுதுவதற்கே லாயக்குள்ளவன் என்கிற உணர்ச்சியை என் மண்தாய்தான் எனக்கு ஊட்டி வைத்திருக்கிறாள்.

நீங்கள் திரைத்துறையிலிருந்து விலகக் காரணம்?
திரைத்துறையிலிருந்து நான் விலகவில்லை. இப்போதும் நான் குறும்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். பாடல் எழுதியதிலிருந்து விலகியது என்பது இன்றைக்கு வருகிற பாடல்கள் அனைத்தும் பெண்களை உடல்ரீதியாக வர்ணிக்கச் சொல்கிற பாடல்களாகவே பெரும்பகுதி இருக்கின்றன. அத்தகைய சூழலில் பெண்களைக் கொச்சை செய்யும் பாடல்களை உடல் உறுப்புகளை
வர்ணிக்கிற பாடல்களை எழுதிவிடக்கூடாது என்ற உணர்வோடுதான் நான் அதை மறுத்தேன்.

அதுமட்டுமல்ல தங்கள் உடலுறுப்புகளை இழந்தபிறகும் கூட தங்களுடைய இனத்தின் விடுதலைக்காக பொறுப்புணர்வுகளை இழக்காத தம்பி, தங்கைகள் போராட்டக் களத்திலே போராடிக் கொண்டிருக்கிற தமிழ் வாழ்வியல் சூழலில் அந்த தங்கைகளுடைய உடல் உறுப்புகளை வர்ணித்துதான் நான் காசு வாங்கி என் பிள்ளைகளுக்கு உடைகள் வாங்கித் தர வேண்டும் என்றால் அது கேவலமான வாழ்க்கை என்றுணர்ந்தே இந்த முடிவை எடுத்தேன்.

ஒரு கவிஞனுக்கு நிம்மதி எது?
உலகம் எந்தவித அணுஆயுத சோதனைகளும் இல்லாமல் எந்தவித போருமில்லாமல் அனைத்து மக்களுக்குமான, போர்க்குண்டுகள் விழாத வானத்தை என்றைக்கு அவன் உணர்கிறானோ அன்றைக்குத்தான் கவிஞனுக்கு அமைதி. ஏனென்றால் கவிஞன் என்பவன் உண்டு, களித்து ஏதோ மிதப்பவனாகத்தான் சமூகமே கருதுகிறது. அல்ல அல்ல. உலகத்தின் எந்த மூலையிலும் ஒரு வண்ணத்துப் பூச்சி காய்மபட்டாலும் கூட அதற்கு மருந்து தடவ வேண்டும் என்ற தேடல் உள்ளவன்தான் கவிஞனாக இருக்க முடியும் என்ற தளத்தில் சொல்கிறேன்.

எந்த மண்ணிலும் போர்கள் இருக்கக் கூடாது. எந்த மக்களையும், எந்த வல்லாதிக்க உணர்வுகளும் நசுக்கக் கூடாது. குருதி கசிவு கூடாது. கண்ணீர் கசிவு கூடாது. போர் அமைதி, போர் நிறுத்தம் என்கிற நிம்மதியை உலகம் முழுதும் என்றைக்கு ஒவ்வொரு இனத்திற்கும் உரிமையாக்குகிறதோ, நான் இன்னொருவனுக்கு அடிமை இல்லை. இன்னொருவனை அடிமையாக்கவும் மாட்டேன் என்று நினைக்கிற சமூகத்தை என்றைக்கு உணர்கிறானோ அன்றைக்குத்தான் கவிஞன் நிம்மதியடைவான்.

கவிஞனுக்கான தகுதிகளாக எதைச் சொல்வீர்கள்?
இயற்கையின் பிள்ளையாய், காயத்திற்கான மருந்தாய் தன்னை உணர வேண்டும், உணர்த்த வேண்டும். அதுதான் அவனுடைய தகுதிகளாக நான் பார்க்கிறேன்.

நட்புக்காலத்தின் வெற்றி எதிர்பார்த்ததுதானா? நட்புக்காலம் & 2 என்று ஏன் கொண்டு வரவில்லை?
நான் ஏறக்குறைய ஒரே இரவில் 60, 70 கவிதைகள் எழுதினேன். அந்த கவிதைகளைத்தான் இன்றைக்கு நீங்கள் நட்புக்காலமாகப் பார்க்கிறீர்கள். இந்த நட்புக்காலம் எழுதிமுடித்துவிட்ட பிறகு தம்பி பழநிபாரதி, தபு சங்கர் போன்றவர்களும் நானும் உட்கார்ந்துதான் கவிதைகள் எது எது அச்சுக்கு வரலாம், எதுயெது வேண்டாம் என்று முடிவு செய்து இந்த 40 கவிதைகளாக முதலில் வெளியிட்டோம். அதை வெளியிடுகிற போது இவ்வளவு பெரிய வரவேற்பு கிடைக்கும் என்று நான் எண்ணவில்லை.

ஏராளமான காதல் கவிதைகளே வந்து கொண்டிருக்கிற நேரத்தில் ஒரு ஆணுக்கும், பெண்ணுக்குமான ஒரு நட்பைச் சொல்லுகிற அந்த முயற்சி எனக்கு அன்றைக்கு புதிதாக இருந்தது. அதனை எனது திரைப்பட இயக்குனர்களான தம்பிகள் பலரும் படித்து விட்டு இந்த சிந்தனையே சிறப்பாக இருக்கிறது என்று பாராட்டினார்கள். அந்த சூழலில் தமிழக மக்களும், உலகத தமிழர்களும் இவ்வளவு பெரிய வரவேற்பைக் கொடுப்பார்கள் என நினைக்கவில்லை. ஆனால் இந்த வரவேற்பு என்பதெல்லாம் அறிவுமதிக்கான வரவேற்பாக நான் கருதவில்லை. இது புஞ்சைக் காட்டு வெளிகளிலே என்னோடு பழகிய தோழியர், தோழர்கள் இவர்களோடு நான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை.

ஆண், பெண் என்ற பிரிவில்லாமல் ஆற்றிலே ஆடைகளைக் களைந்து விட்டு நாங்கள் முழுநிர்வாணமாக குளித்துக் கரையேறியவர்கள். அங்கே எந்த பால் முரண்பாடுகளையும் உணர்ந்ததில்லை. அது போலவே சோளக்காடுகளின் அந்த பரண்களால் ஏறி அமர்ந்து கொண்டு அவர்கள் முந்தானைகளில் வைத்து அடித்துக் கொடுத்த காக்கைச் சோளத்தை வாங்கித் தின்ற அந்த பால் பருவத்திலும் பால் முரண்பாடுகள் வந்ததில்லை. எனவே நட்புக்காலத்தின் வெற்றியும், வரவேற்பும் வாழ்த்தும் என்னுடைய அந்த புன்செய் காட்டின் அழுக்குப் படாத அந்த நட்பு வாழ்க்கை, நட்பு உறவுகள், நட்பு தோழிகள் அவர்களுக்குத்தான் போய்ச் சேர வேண்டும்.

Wednesday 4 August, 2010

பின்னணிப் பாடகர் விஜய் யேசுதாஸ்


சிறுவயசுல எப்படி இருந்தீங்க?
இப்படியேதான். இவ்வளவு உயரம் இல்லை. இவ்வளவு சைஸ் இல்லை. இப்ப எப்படி ஜாலியா இருக்கேனோ அது மாதிரிதான் அப்பவும் இருந்தேன்.

திரைத்துறையில் வாரிசுகளுடைய வருகை அதிகமாயிருக்கு. இதை எப்படி பாக்குறீங்க?
இருக்கலாம். ஆனா அதை விட செகண்ட் ஜெனரேஷனை சேர்ந்தவங்க, டோட்டலி ஃப்ரெஷர்ஸ் நிறைய வந்திருக்காங்க. உண்மை என்னனா எங்களை மாதிரி ஆட்களுக்குத்தான் இன்னும் கஷ்டம். என்னோட அப்பா வந்து எனக்கு இன்ட்ரடக்ஷன் கொடுத்து இந்த இன்டஸ்ட்ரிக்குள்ள வரல. என்னைத் தேடி வந்த வாய்ப்புகள சரியா பயன்படுத்திட்டுத்தான் வந்திருக்கேன்.

உங்களோட ஃப்ர்ஸ்ட் ரெக்கார்டிங் பத்தி சொல்லுங்கள்..
என்னோட ஃபர்ஸ்ட் ரெக்கார்டிங் வித்யா சாகர் மியூசிக்ல ஒரு மலையாளப் பாட்டு. தமிழ்ல ஃப்ர்ஸ்ட் ரெக்காடிங் தேவா சார்கிட்டதான். ஃப்ர்ஸ்ட் ரிலீஸ்னு பாத்தீங்கன்னா இளையராஜா சார் கிட்ட ஃப்ரண்ட்ஸ் படத்துல 'வானம் பெரிசு'தான் பாட்டு. இது அருண்மொழி, எஸ்.பி.பி, நான் மூணு பேரும் சேர்ந்து பாடிய பாடல். அதுலயே 'ருக்கு ருக்கு ரூபிக்யா'ங்ற பாட்டுதான் ஹிட்டாச்சு.

ஒவ்வொருத்தருக்கும் வாழ்க்கைல மறக்க முடியாத விஷயம் இருக்கும். உங்களுக்கு மறக்க முடியாத விஷயம்?
ஜனவரி 21. என்னோட ஃப்ர்ஸ்ட் வெடிங் ஆனிவர்ஸரி. அன்னைக்கு என்னோட மலையாளம் சாங்குக்கு ஒரு அவார்டு கிடைச்சது. இது முழுக்க முழுக்க மக்களால இன்டர்நெட் மூலமா ஓட்டு போட்டு தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டது. அந்த பாட்டை பாடுனவங்க, இசையமைச்சவங்க, எழுதுனவங்க எல்லாருக்குமே கிடைச்சது. அன்னைக்கு என் மாமனார், மாமியார், அப்பா, அம்மா எல்லாரும் கூட இருந்தாங்க. பொதுவா நேஷனல் அவார்டு, ஸ்டேட் அவார்டு எல்லாம் ஜூரி செலக்ட் பண்ற மாதிரிதான் இருக்கும். அது மோஸ்ட்லி பாப்புலர் சாங்காவும் இருக்காது. ஆனா ஒரு மோஸ்ட் பாப்புலர் சாங்க மக்கள் தேர்ந்தெடுத்தாங்க. அந்த சாங்குக்கு கேரளா ஸ்டேட் அவார்டும் கிடைத்தது. அது பெரிய சந்தோஷம். மறக்க முடியாத விஷயம்.

முறைப்படி கர்னாடக சங்கீதம் கத்துக்கிட்டீங்களா? இல்ல அப்பாகிட்ட இருந்து வந்ததா?
அப்பாகிட்ட இருந்து வந்ததானு தெரியாது. ஆனா இப்பதான் முறைப்படி கத்துக்கிட்டிருக்கேன். கத்துக்கிட்டாதான் இம்ப்ரூவ் பண்ண முடியும். நமக்கு ஒரு டைமண்ட் கிடைச்ச பிறகு அத இன்னும் பட்டை தீட்டுற மாதிரிதான்.

உங்களுக்கு பிடிச்ச ராகம் எது?
கீரவாணி, தோடி, பகாடி.

உங்களைக் கவர்ந்த பாடகர்கள் யார்?
என்னோட அப்பா, சுஜாதா அக்கா, பி.சுசீலா அம்மா, சமீபமா சங்கர் மகா தேவன் சார். அவரோட ஸ்டேஜ் பெர்ஃபாமன்ஸ் ரியலி அமேஸிங்.

ஏதாவது ஒரு பாட்டு இது நமக்குக் கிடைச்சிருந்தா நல்லா இருக்குமேனு நினைச்சதுண்டா?
அப்டிலாம் கிடையாது. ஒரு குறிப்பிட்ட பாடல்கள பாடணும்னு ஆசைப்பட்டதும் இல்ல. எல்லா சாங்கும் நம்ம பாடினா எப்டி இருக்கும்?னு யோசிப்பேன். அப்டி யோசிச்ச பாட்டுனா வெயில் படத்துல 'உருகுதே மருகுதே' பாடல்தான்.

பிறமொழிப்பாடகர்கள் குறித்து உங்க கருத்து என்ன? மற்ற மொழிகள்ல இருந்து தமிழ் மொழிக்கு பாட வர்றவங்கள பத்தி கேக்குறேன். நீங்களும் இதில் அடக்கம் தானே..
கண்டிப்பா. அதுல நானு ஒரு ஆளுதான். நான் வளந்தது எல்லாமே சென்னையில தான். நானும் ஒரு அவுட்சைடு சிங்கர் தான். அப்பா நிறைய பாடியிருக்கார். ஸ்ரேயா கோஷல், சோனா நீகம் இவங்கள்லாம் தமிழ்ல பாடும் போது அசிங்கமா பாட மாட்டாங்க. தி மேக் ஸ் பெர்ஃபக்ட். ஈவன்தோ மியூஸிக் டைரக்டர் வொர்க்கிங் வித் தெம். நிறைய இம்ப்ரூவ் பண்ணிதான் பாடுறாங்க. அது மாதிரி எல்லாரும் பண்றாங்க. ஆனா நாம ஹிந்தில பாடும்போது ஏத்துக்க மாட்டாங்க. அதே மாதிரி நாமளும் எஃபர்ட் எடுத்து சவுத் இன்டியன் அக்சன்ட் இல்லாம பாடுனா அக்சப்ட் பண்ணுவாங்க.

உங்களுக்கு எத்தனை மொழிகள் தெரியும்?
பேசுறதுக்கு தமிழ், மலையாளம், ஆங்கிலம், கொஞ்சம் ஹிந்தி அவ்ளோதான் தெரியும். பாடுறதுக்கு தமிழ், மலையாளம், ஹிந்தி, தெலுங்கு, கன்னடம், ஸ்பானிஷ், ஜெர்மன், ஃப்ரெஞ்ச்.

உங்க அப்பா பாடிய பாடல்கள்ல உங்களுக்குப் பிடிச்சது?
அது ரொம்ப கஷ்டமான விஷயம். ஊரைத் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன் பாட்டு பிடிக்கும்.

ஆங்கில வார்த்தைகளில் கலப்போடு பாடுவதை எப்படி உணருகிறீர்கள்?
அது நல்லபடியா வந்தா சரிதான். ஒரு நல்ல ஆங்கிலப் பாடல் சவுண்ட் எப்படி இருக்கணுமோ அப்டி இருக்கும் போது நல்லாதான் இருக்கும். ஆனா சில நேரங்கள்ல தேவையில்லாம வந்தா நல்லா இருக்காது. என்னோட 'தாவணி போட்ட தீபாவளி' பாடல்ல கடைசில 'ஆனாலும் நீ ஏஞ்சலு'னு வரும். அப்டி ஒரு வார்த்தைய யூஸ் பண்ணா பரவாயில்ல. ரைமிங்கா நல்லா இருக்கும். சில பாடல்ல இங்கிலீஷ் ஃபுல்லா வரும் போது நல்லா இருக்கும். டிஃபரண்ட் டைப் ஆஃப் சவுண்ட் வரணும்னா அதுமாதிரிதான் இருக்கணும். மோஸ்ட்லி எவிரிபடி கரெக்ட்டா பண்றாங்க. யுவன், மணிசர்மா, ஸ்ரீகாந்த் தேவா, பிரேம்ஜி, வித்யாசாகர், ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் எல்லாருமே நல்லா பண்றாங்க. வலுக்கட்டாயமா வராம இயல்பா வந்தா பரவாயில்லை.

உங்களை மூத்த பாடகர்கள் யாராவது பாராட்டியதுண்டா?
சமீபத்துல நாம் ஃப்ளைட்ல போகும் போது பி.பி.ஸ்ரீனிவாஸ் அவர்களை ரெண்டு தடவை பாத்தேன். ஏர்போர்ட்டுல தொடர்ந்து ரெண்டு நாளா பாக்குற வாய்ப்பு கிடைச்சது. அப்ப ‘உன்னைப் பாத்ததுல ரொம்ப சந்தோசமா இருக்கு. வெஸ்டர்ன் மியூஸிக் கத்துக்க. ரொம்ப முக்கியம் அது. நம்ம இன்டஸ்ட்ரியில வெஸ்டர்ன் நிறைய இருக்கு. ஆனா வெஸ்டர்ன்ல நம்ம மியூஸிக் அவ்ளோ இல்ல. இந்தியர்கள் வெஸ்டர்ன்ஸ நல்லா யூஸ் பண்ணிருக்கோம். வெஸ்டர்ன் ஆல்பம்ல அங்க இங்க நம்ம மியூஸிக் வந்துட்டு போகும். நம்ம மியூஸிக் இவ்ளோ ஹைலெவல்ல இருக்கும் போது ஏன் மத்தவங்கள ஃபாலோ பண்ணனும்.’னு சொன்னாரு. யோசிக்க வேண்டிய விஷயம்தான்.

உங்க துறையில நீங்க என்ன புதுமை செய்ய விரும்புறீங்க?
நம்ம செய்ற விஷயத்த சிறப்பா செய்யணும். எல்லாருமே புதுமை புதுமைனு சொல்லி ரொம்ப அதிகமா யூஸ் பண்றாங்க. இது புதுசா இருக்கும், வித்தியாசமா இருக்கும்னு சொல்றோமே தவிர நிறைய பேர் பண்றதில்ல. இளையராஜா, ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் காலத்துல யுவன் வந்தாரு. டி.எம்.எஸ். காலத்துல கூட அப்பா, எஸ்.பி.பி அங்கிள் வந்தாங்க. இப்ப எல்லாத்துக்கும் ஒரு எக்ஸ்போர்ஷர் இருக்கு. டிவி. ரேடியோ அப்டினு நிறைய ஸ்பேஸ் இருக்கு. முன்னாடி அப்டி கிடையாது. நிறைய பேர் இருக்குறதால போட்டி அதிகமாக இருக்கு. ஆரோக்யமான போட்டிதான். அது இருந்தாதான் நல்லா இருக்கும்.

நீங்க பாடகரா இல்லாட்டா யாரா மாறியிருப்பீங்க?
தெரியாது. ஒருவேளை நடிகரா ஆகியிருப்பேன். அதுக்கு அழகு மட்டும் போதாதுல. நடிக்கவும் தெரியணுமே.

உங்களுடைய பொழுது போக்குகள்?
ஸ்போர்ட்ஸ், டிவி, மியூஸிக் கேக்குறது, படம் பாக்குறது.

உங்கள் மகிழ்ச்சியின் வெளிப்பாடு எப்படி இருக்கும்?
எப்பவும் எல்லா விஷயத்திலயும் பாஸிட்டிவ் திங்கிங் உண்டு. ரொம்ப நல்ல விஷயங்களைப் பத்தித்தான் அதிகம் யோசிப்பேன். மத்தவங்கள்ல கூட தப்பு பாக்குறது ரொம்ப கம்மி. ஒருத்தவங்கள பத்தி மத்தவங்க தப்பா சொன்னா கூட நான் ஒண்ணுமே சொல்ல மாட்டேன். நம்மளோட தவற நாம சரி பண்ணிக்கணும். எனக்கு புறம் பேசுறது பிடிக்காது. எனக்கு ரெண்டு, மூணு ஃப்ரண்ட்ஸ் இருக்காங்க. அதுல ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் சண்டை. அதனால ரெண்டு பேரையும் தனித்தனியா சந்திக்க வேண்டியதிருக்கு. மத்தவங்கள குறை சொல்லிட்டே இருக்கக்கூடாது. நம்ம பெர்ஃபக்ட்டானு பாக்கணும். அப்படி யாராலும் இருக்க முடியாது.

உங்களுடைய தனித்துவமா எதை நினைக்கிறீங்க?
அப்படி ஒண்ணுமில்ல. வாழ்க்கைய முழுமையா அனுபவிச்சு வாழ்றதுதான் என்னோட தனித்துவம்.

ஃபாஸ்ட் சாங் பிடிக்குமா? மெலடி பிடிக்குமா?
ஸ்டேஜ்ல அதிகமா ஃபாஸ்ட் சாங்தான் பாடுற மாதிரி இருக்கும். எனக்கு ரெண்டுமே பிடிக்கும். வித்யாசாகர், யுவன், இளையராஜா இவங்களோட ஃபாஸ்ட் சாங்ஸ் பிடிக்கும். ரஜினி சாரோட பொதுவாக எம்மனசு தங்கம் பாட்டுல லேசா மெலடியும் இருக்கத்தான் செய்யும். பீட் மட்டும் இருந்து ரிதம் ஒண்ணுமே இல்லனா பிடிக்காது.

உங்க அப்பாவுக்கு பிடிச்ச பாடல்?
எனக்கு தெரியல. ஒருவேளை 'உன்னிடம் மயங்குகிறேன்' பாடல்.

உங்க அப்பா பாடல்கள உங்களுக்கு பிடிச்சது?
அப்பாவும் நானும் சேர்ந்து பாடுன ராம் படப்பாடல் 'மனிதன் சொல்கின்ற நியாயங்கள்'. தனித்தனியா ரெக்கார்டிங் பண்ணப்பட்ட பாடல்தான் அது. அதுல அப்பாவோட 'ஆராரிராரோ' எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். அந்த படத்துல நான் தனியா பாடுனது 'நிழலினை நிஜமும் கடந்திடுமா?'.

இந்த மாதிரி ரெண்டு பேர் பாட வேண்டிய பாடல தனித்தனியா பாடும் போது அந்த ஃபீல் இருக்குமா?
ஒண்ணா பாடும் போது சில டைம்ல கன்டினியுட்டி இருக்காது. அதுமட்டுமில்ல அவங்கவங்க ஃப்ரீ டைம்ல வந்து பாடிட்டு போறது வசதியா இருக்கு.

உங்க பாடல்களைப் பாடும் போது அதில் இருக்கும் வரிகளை ரசித்ததுண்டா?
'எனக்குப் பிடித்த பாடல்' மாதிரி பாடல்ல வரிகளை ரசித்ததுண்டு. அதுல எவ்ளோ இருக்கு. மியூஸிக்கும், லிரிக்ஸும் சேரும் போது அதுல அவ்ளோ ப்யூட்டி இருக்குது. அந்த மாதிரி 'சிவாஜி' படத்துல 'சஹாரா பூக்கள் பூக்குதோ' பாடலும் ரொம்ப பிடிக்கு. 'நூறாயிரம் ஆண்டுகள் தாண்டியும் வாழுமிது'.

ஒரே குடும்பத்துல உருவ ஒற்றுமை சகஜம்தான். ஆனா குரல் ஒற்றுமை உங்க அப்பாக்கும், உங்களுக்கும் இருக்கே எப்படி?
அவர் கண்டிப்பா என்னோட அப்பாதான்னு ப்ரூஃப். சும்மா விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன். சில சமயங்கள்ல பாடும் போது அப்பா மாதிரி வரும். பிரேம்ஜி ஒருதடவை அப்பா மாதிரியே பாடுறேன்னு சொன்னாரு. எல்லா சாங்கும் அந்த மாதிரி வராது.

ரொம்ப பிடிச்ச பண்டிகை எது?
அமெரிக்காவுல கிறிஸ்துமஸ் ட்ரெடிஷனலா கொண்டாடுவாங்க. அது எனக்குப் பிடிக்கும். அங்க பெரிய பெரிய வீடுகள்ல அலங்காரம் பண்ணுவாங்க. அதுவும் ரொம்ப பிடிக்கும்.

--இவள் பாரதி

Tuesday 3 August, 2010

திரைப்படப்பாடலாசிரியர் நா.முத்துக்குமார்


பட்டாம்பூச்சியை விற்றவர் பாடலாசியராக உயர்ந்த கதை பற்றி..
‘பட்டாம் பூச்சியை விற்பவன்’ அப்டினு தான் என்னுடைய கவிதைத் தொகுதிக்கு பேர் வச்சிருந்தேன். கவிதையினுடைய அடுத்த கட்ட விஞ்ஞானவளர்ச்சி என்பது திரைப்படப்பாடல்னு பார்க்கிறேன். ஒரு கவிதை எழுதும் போது ஒரு 5000 பேருக்கு மட்டும் தான் போய்ச்சேரும். அதுவும் எழுதப் படிக்கத் தெரிஞ்ச சிலருக்கு மட்டும்தான். திரைப்படப்பாடலா வரும் போது உலகெங்கும் இருக்குற தமிழர்களை சென்றடையும். திரைப்படங்கள் மேல காதல் உண்டு. கவிதையின் அடுத்த கட்ட இசைவடிவ கவிதைகளா திரைப்படப்பாடல நினைக்கிறேன். கவிஞர் அறிவுமதி மெட்டுக்கு எழுதுறதுக்கு பயிற்சி கொடுத்தாரு.

‘கண் பேசும் வார்த்தைகள்’ தொகுப்பு உருவான விதம் பற்றி சொல்லுங்கள்..
இது ‘7ஜி ரெயின் போ காலனி’யில வந்த பாட்டைதான் தலைப்பா வச்சிருக்கேன். பாடல்கள் பற்றிய அனுபவக் கட்டுரை இது. பாடல் பிறந்த கதை பத்தி ஜாயித் அக்தர் பண்ணிருக்காரு. தமிழ்ல இதுவரை யாரும் பண்ணல. அப்படியே பண்ணிருந்தாலும் ஏழு, எட்டு வரிகளுக்குள்ளயே அந்த அனுபவத்த அடக்கிட்டாங்க. ஆனா ஆங்கிலத்தில நிறைய பண்ணிருக்காங்க. என்னோட ஒரு பாடலுக்குள்ள ஒரு வரி வருதுனா உதாரணமா 'ஐயர் பொண்ணு மீன் வாங்க வந்தா லவ் மேரேஜ்னு தெரிஞ்சுக்கோ'னு தேரடி வீதி பாட்டுல எழுதிருப்பேன். அந்த வரி எங்கிருந்து வந்தது. அந்த வரிக்கு பின்னால மிகப் பெரிய கதை இருக்கு. அது எப்டி என்னுடைய வாழ்க்கை முறையோட சம்பந்தப்பட்டிருக்கு. இந்த மாதிரியான விஷயங்கள பதிவு பண்ணத் தோணுச்சு. அப்ப நான் வாரம் ஒரு பாடல்னு கிட்டத்தட்ட 25 பாடல்கள் எழுதிருக்கேன். அது மக்கள் மத்தியில பெரிய வரவேற்பை பெற்று ஏழு, எட்டு பதிப்புகள் வந்துருக்கு.

இதுவரை எத்தனை கவிதை தொகுதிகள் எழுதிருக்கீங்க?
பட்டாம்பூச்சியை விற்றவன், தோசிகன், நியூட்டனுன் மூன்றாம் விதி, ஆனா ஆவன்னா, பச்சையப்பன் கல்லூரி, குழந்தைகள் படித்த வீடுனு ஆறு கவிதை தொகுதிகளும், ஜப்பான் காதல் கவிதைகளை மொழிபெயர்த்து ‘என்னைச் சந்திக்க கனவில் வராதே’னு நான்கு தொகுப்புகளும், கண்பேசும் வார்த்தைகள், கிராமமும் நகரமுமான நகரம், பால காண்டம்னு மூன்று கட்டுரைத் தொகுப்புகளும் சேர்த்து 13 புத்தகங்கள் வந்திருக்குங்க.

உங்களுடைய அடுத்த படைப்பு பற்றி..
ஆங்கிலத்துல ஒரு நாவல் எழுதிட்டு இருக்கேன். அது முடியுற நிலையில இருக்கு. அதுக்குத்தான் என்னோட முழு நேரத்தையும் செலவிடுறேன்.

உங்களுடைய அன்றாட பணியின் 5 முக்கியமான விஷயங்களாக எதைச் சொல்வீங்க?
எல்லாமே முக்கியம்தான். முதன்மைப் படுத்த வேண்டியதுனா பாடல் எழுதுறதுதான். கடந்த 5 ஆண்டுகளா அதிகப் பாடல்கள் எழுதுன பெருமை கிடைச்சிருக்கு. தொடர்ந்து அத தக்க வச்சுக்கிறதுக்கு ரொம்ப ஓட வேண்டியிருக்கு.

அதிக பாடல்கள் எழுதுற பாடலாசிரியர்ங்ற பேர் கிடைச்சிருக்கு. இந்த வெற்றியை எப்படி பாக்குறீங்க?
தொடர்ந்து 5 வருடமா நிறைய பாடல்கள் எழுதுற வாய்ப்பு கிடைச்சிருக்கு. அத தக்க வச்சுக்கணும்னு நினைக்கிறேன். எண்ணிக்கை முக்கியமில்ல. எண்ணங்கள்தான் முக்கியம்னு சொல்வாங்க. நல்ல பாடல்கள தொடர்ந்து தமிழ் சமூகத்துக்கு கொடுக்கனும்ங்ற பொறுப்புணர்வு என் தோள்கள்ல ஏறி அமர்ந்திருக்கு.

உங்கள் வெற்றியின் ரகசியம் என்ன?
அத நீங்கதான் சொல்லணும். குழந்தைகள்ல இருந்து பெரியவங்க வரை என்னோட பாடல்கள பாடிட்டுருக்காங்க. அவங்கள பாடல்களோட எளிமை தான் ஈர்க்குதுனு நினைக்கிறேன். உயர்ந்த விஷயங்களை எளிமைப்படுத்தி சொல்றது, வாழ்க்கைல இருந்து வார்த்தைகள எடுக்குறது, நவீன இலக்கியத்த தொடர்ந்து வாசிக்கிறது, உலக சினிமாக்களின் பரிச்சயம், தொடர்ந்து பயணங்கள் இப்டி நிறைய சொல்லிட்டே போகலாம்.

உங்களின் புதிய சிந்தனைக்கான களமா எதைச் சொல்வீங்க?
என்னோட ஒவ்வொரு படைப்பும் புதிய சிந்தைனைக்கான களம்னு சொல்வேன். அது கவிதை, கதை, கட்டுரை, திரைப்படப்பாடல் எதுவா இருக்கட்டும். அது வந்து அதனுடைய வடிவத்த தேர்ந்து எடுத்துட்டு வெளியே வரும் போது புதிய படைப்பா இருக்கும்.

உங்களிடம் முரண்படும் விஷயம் அல்லது செயல்?
முரண்படுற விஷயம் நிறையவே இருக்கு. நான் ஒரு எழுத்துச் சோம்பேறி. பாடல்னா நிறைய எழுதுவேன். இலக்கியம்னா கொஞ்சம் ஊறப் போட்டு 6 மாசத்துக்கு ஒரு தரம் தான் எழுதுவேன். தொடர்ந்து நிறைய எழுதனும்னு ஆர்வம் இருக்கு.

பிரபலம்ங்றத எப்டி பாக்குறீங்க?
சுதந்திரத்துக்கு கொடுக்குற விலைன்னுதான் நினைக்கிறேன்.

திரைப்படப்பாடல்களின் தற்போதைய வரவு குறித்து என்ன நினைக்கிறீங்க?
ரொம்ப ஆரோக்கியமா இருக்கு. கண்ணதாசனுக்குப் பிறகு அதனுடைய பாதை கொஞ்சம் மாறி பட்டியல் போடுறது வந்தது. இது ஒரு 15 வருஷம் இருந்துச்சு. இப்ப எதார்த்தமா எழுதுறது, இது எனக்கு நடந்ததுனு எழுதுறதுனு எழுதுறாங்க. நிறைய படங்கள் மண் சார்ந்து, மக்கள் சார்ந்து, புதிய புதிய முயற்சிகள் வந்துட்டே இருக்கு. கதைக்களமும், பாடலுக்கான சூழலும் ரொம்ப வித்தியாசமா இருக்கு. அதனால எழுத நிறைய களம் இருக்கு. அதான் தேரடி வீதி, முதல் மழை என்னை நனைத்தது, சூ சூ மாரி, வெயிலோடு விளையாடி, உனக்கென இருப்பேன், காவிரியாறும் கைக்குத்தல் அரிசியும்னு எழுத முடியுது. மக்கள் மொழியில அவங்கள நேரடியா சென்று சேர அளவுக்கு கொஞ்சம் அவங்க இதயத்த தொடும் அளவுக்கு திரைப்பட மொழி மாறிருக்குனு நினைக்கிறேன்.

புதிய பாடலாசிரியர்கள் அவங்கள தக்க வச்சுக்க என்ன பண்ணனும்?
பாடலாசிரியர்கள் மட்டுமில்லாம எந்த படைப்பாளியும் நிறைய படிக்கணும். புதிய விஷயங்களை தெரிஞ்சுக்கணும். கனவுகளை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு எதிலயும் காலடி வைக்கக் கூடாது. தங்களைத் தயார்படுத்திக்கிட்டு திறமையோட சேர்ந்த கனவும், அதற்கான உழைப்பும் இருந்தாதான் தக்கவச்சுக்க முடியும்.

உங்களை உயர்த்திய இலக்கியத்துக்கு நீங்கள் என்ன செய்வதாக உத்தேசம்?
இலக்கியத்த யாரும் ஒண்ணும் செய்ய முடியாது. எழுத்தாளர் வண்ணதாசன் சொல்ற மாதிரி ‘வாழ்க்கை ஒரு மகாநதி. கண் முன்னால ஓடிட்டிருக்கு. நான் என் கரையோரம் நின்னு என் கண்ணுக்கு தெரிந்தவற்றை சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன்’ என்றார். அது மாதிரிதான். என் கண்ணுக்குப் படும் விஷயங்களையும், என் உள்ளங்கையில் அள்ளிக் குடிக்கும் தண்ணீரையும் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

உங்களுடைய புதுமையான முயற்சிகள் பத்திச் சொல்லுங்களேன்..
எல்லா முயற்சியுமே புதுமையான முயற்சிதான். பழைய முயற்சி எதுவும் இல்ல.

வித்தியாசமான முயற்சி ஏதாவது?
செய்வது எல்லாமே வித்தியாசம்தான்.

ஒரு கவிஞனுக்கான முகவரியாக எதை பார்க்கிறீர்கள்?
கவிஞனுக்கான முகவரி அவனோட படைப்புகள்தான்.

உங்களைக் கவர்ந்த கவிஞர்கள் பற்றி..
நிறைய பேர் இருக்காங்க. தமிழ்ல எடுத்துக்கிட்டா 2000 வருஷம் பாரமப்ரியம் கொண்டது. சங்க இலக்கியத்துல தொடங்கி இன்றைக்கு இருக்குற நவீன கவிஞர்கள் வரை பட்டியல் போடலாம். உடனே ஞாபகத்துக்கு வர்றதுனா கவிஞர் கலாப்ரியா, விக்ரமாதித்தன், பசுவய்யா, கல்யாண்ஜி, ஆத்மநாம், நகுலன்னு சொல்லிட்டே போகலாம். சினிமாவுல எழுதுறவங்க மட்டும் கவிஞர்கள் இல்ல. சினிமாவுக்கு வெளியேயும் நிறைய நல்ல கவிஞர்கள் இருக்காங்க. தொடர்ந்து வாசிக்கிற பழக்கத்தை ஏற்படுத்திக்கணும்.

இப்ப என்னென்ன புத்தகங்கள் படிச்சிட்டிருக்கீங்க?
நான் ஆங்கில நாவல்கள் அதிகமா படிப்பேன். எஸ்.ராவோட யாமம், சேத்தன் பகத்தோட நாவல்கள் படிச்சிட்டிருக்கேன்.

ஒரு படைப்பாளி கவிஞனா இருந்து சிறுகதை நாவல்னு அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்வதுதான் வளர்ச்சியா? அதை எப்படி பார்க்கிறீர்கள்?
எல்லாமே இலக்கியத்துல ஒரு பகுதிதான். அது கவிதையாக, கதையாக, நாவலாக எதுவாக இருந்தாலும் சரி, நாம எழுதும் கருப்பொருள்தான் அத தீர்மானிக்குது. நானே கவிதையும், கதையும், கட்டுரையும் எழுதிருக்கேன். பாடலாவும் மாறியிருக்கு. அனுபவம் தான் அத தீர்மானிக்கும்.

உங்களுக்கு பிடிச்ச நாள்?
எல்லா நாளுமே திருநாளுதாங்க.

நீங்கள் சந்திக்க விரும்பும் நபர்?
அப்டி யாரும் இல்லங்க. வாழ்க்கை ஒரு கம்பளம் மாதிரி. தினம் தினம் புதிதாய் விரிக்கப்படுகிறது. அடுத்து யாரை சந்திக்கப் போறோம்னு தெரியாத வரைதான் சுவாரஸ்யமா இருக்கும்.

உங்களுடைய தனித்தன்மையாக எதைச் சொல்வீர்கள்?
அத நீங்கதான் சொல்லனும்.

உங்களுடைய கவிவரிகள்னு நினைக்கிறோம். நீங்க யாருக்காவது காத்திருந்ததுண்டா?
வாழ்க்கையே ஒரு காத்திருப்புதான்.

வார்த்தைகள்தான் உங்களுக்காகக் காத்திட்டு இருக்கு. அந்த அளவுக்கு உங்க உவமைகள் இருக்கு. உங்களைக் கவர்ந்த பாடல் வரிகள்னா உடனே எதைச் சொல்வீங்க?
அங்காடித்தெரு படத்துல ‘புல்லும் பூண்டும் வாழும் உலகம், நீயும் வாழ்ந்திட வழியில்லையா? பூமியில் ஏழையின் ஜனனம், அது கடவுள் செய்த பிழையில்லையா? இது மிகக் கொடுமை, இளமையில் வறுமை. பசிதான் மிகப்பெரும் மிருகம், அதை அடக்கிட இங்கு வழியில்லையா? கண்ணீர்தான் மிகப்பெரும் ஆழம், அது கடலை விடவும் பெரிதில்லையா?’னு எழுதிருப்பேன். அது எனக்குப் பிடித்த வரிகள்.

கண்ணீர்னு சொல்லவும் தான் ஞாபகம் வருது. தநா 07 படத்துல ‘கண்ணீரைப் போல வேறு நண்பன் இல்லை’னு எழுதிருப்பீங்க?
ஆமா உண்மைதான். கண்ணீரைப் போல வேறு நண்பன் இல்லை, கற்றுக் கொள் துன்பம் போல பாடம் இல்லை.

இளமையை எப்படிக் கொண்டாடலாம்னு நினைக்கிறீங்க?
இளமையை மட்டுமில்ல ஒவ்வொரு கணத்தையும் நமக்கான கணம்னு நினைக்க ஆரம்பிச்சாலே முதுமையும் கொண்டாடப்பட வேண்டியதுதான். ஓஷோ சொல்வது போல் அந்தக் கணத்தில் வாழ்வதுதான் சந்தோஷமளிக்கும்.

குழந்தைகளிடம் பிடித்த விஷயம்?
குழந்தைகளே பிடிச்ச விஷயம்தான். பூவுல எந்த பகுதி பிடிச்சதுன்னு கேக்குற மாதிரி இருக்குது.

உங்களைப் பெருமைப்படுத்தியதா நீங்க நினைக்கிற நிகழ்வு..?
நிறைய இருக்கு. இப்ப உங்க கூட பேசிட்டு இருக்குறது கூடத்தான்.

நினைக்கும் போதெல்லாம் இனிக்கிற விஷயம்?
சர்க்கரைனுதான் சொல்லனும்.

உங்க பாடல்களைக் கேட்கும் போது உங்க மனநிலை எப்படி இருக்கும்?
அந்த பாடல் எழுதின சூழல்தான் ஞாபகம் வரும். அது பெரிய சந்தோஷம் தந்ததில்லை. ஏன்னா எந்தப் பாட்டக் கேக்கும் போதும் அது எழுதும் போது பட்ட கஷ்டங்களும், அந்த வரிகளுக்கான முயற்சியும் தான் எனக்கு ஞாபகம் வரும்.

வெயில் படத்துல ‘வெயிலோடு உறவாடி’ பாடல் எழுயிருப்பீங்க. அது உங்க அனுபவமா?
ஆமா. அந்த பாடல் முழுக்க என்னோட அனுபவங்கள்தான். குழந்தை பருவத்துல நான் விளையாடின விளையாட்டுக்கள் எல்லாமே கலந்ததுதான் அந்த பாடல். குறிப்பா ‘புழுதிதான் நம்ம சட்டை’ அந்த வரியை கவிஞர் வாலி ரொம்ப பெருமையா சொல்வார். மத்த வரிகளைக் கூட வேற கவிஞர்கள் எழுதிடலாம். அந்த ஒருவரிய எழுதத்தான் முத்துக்குமார் வேணும்னு சொன்னார். அந்த பாடலுக்குத்தான் தமிழக அரசின் சிறந்த பாடலாசிரியர் விருது கிடைச்சது.

‘கனவெல்லாம் பலிக்குதே’ பாடல் ஒரு தந்தை தன் மகனைப் பார்த்து பெருமைப்படுற மாதிரி வர்ற பாடல். உங்களுடைய தந்தை அந்த மாதிரி ஒரு அனுபவத்தை அடைஞ்சிருக்காரா?
கண்டிப்பாக, குறிப்பா அந்தப் பாட்டை என் தந்தைக்காகத்தான் எழுதுனேன். என்னை வளர்த்தது முழுக்க என் தந்தைதான். அந்த பாடலை எழுதும் போது என் அப்பாவை நினைச்சுதான் எழுதுனேன். குறிப்பா அந்த பாடல் வந்த பிறகு நிறைய தந்தைகள் என்னைத் தொடர்பு கொண்டு அவங்க மன உணர்வுகள பிரதிபலிச்சதா சொன்னாங்க. அதுலயும் முத்தாய்ப்பா அந்த அப்பா கேரக்டர்ல ராஜ்கிரண் நடிச்சாரு. அவர் இந்த பாட்டக் கேட்டுட்டு ஒரு இரவு நேர ஷூட்டிங் அப்ப சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைச்சது. அப்ப என்னையக் கட்டிப் பிடிச்சுக் கண்கலங்கிட்டாரு. அந்த பாடல் கேட்டதும் அவருக்கு அவங்க அப்பா, அம்மா ஞாபகம் வந்துடுச்சுனு. அந்த பாடலுக்கு இன்னைக்கும் நிறைய ரசிகர்கல் இருக்காங்க.

ம்ம். அதே மாதிரிதான் ‘புண்ணாக்குனு சொன்னா கூட கவலை இல்லைடா. ஒரு புள்ளையத்தான் வஞ்சிடாத அப்பன் யாருடானு’ எழுதியிருந்தீங்க?
ஆமா. அப்பா திட்டுறத ஏத்துக்கணும்னு எழுதியிருப்பேன். அந்த பாட்ட ஸ்டுடியோவுல 20 நிமிஷத்துல எழுதினேன். அந்த பாட்டுல வடிவேல் இருக்குறதால காமெடியாவும், அதே நேரத்துல சீரியஸாவும் இருக்கணும்னு சொன்னாங்க. அந்த மாதிரி எழுதிய பாடல்தான் அது. அப்புறம் வேப்பமரம் புளியமரம்னு சாமி படத்துல அப்பா பாடுற மாதிரி ஆரம்பிச்சு கதாநாயகன் பாடுற மாதிரி முடியும். டைரக்டர் ஷங்கருக்கு சாமில பிடிச்ச பாட்டு அதுதான்னு சொல்வாரு.

‘ஆழியிலே முக்குளிக்கும் அழகே’னு வர்ணிக்கிற வார்த்தைகளைப் போட்டு எழுதியிருக்கீங்களே.
கர்னாடக இசையில் அமைந்த அருமையான மெட்டு. அந்த மெட்டைச் சிதைக்காம வார்த்தைகள் போடணும்னு தோணுச்சு. நான் எப்பவும் ரியலிஸ்ட்டிக்காதான் எழுதுவேன். ஃபேன்டஸியா எழுத மாட்டேன். ஒரு பாட்டு கொஞ்சம் ஃபேன்டஸியா ட்ரை பண்ணலாமேனு முயற்சி பண்ணேன். பொதுவா பெண்ணையோ, ஆணையோ உடல் சார்ந்த வர்ணனைகள் தவிர்த்துதான் எழுதுவேன். அதுல ஒண்ணு ரெண்டு விதி விலக்குல ஆழியில முக்குளிக்கும் அழகும் ஒண்ணு. ‘நீயா? நானா?’ கோபிநாத் ஒரு பண்பலைல இருக்கும் போது இந்த பாடலை ஒளிபரப்பும் போது முத்துக்குமாருக்கு காத்துல ஒரு மோதிரம் போடுறேன்னு சொல்வாராம். நான் கால்ல கையில போடுங்கன்னு சொன்னேன். பாராட்டுதானங்க சிறந்த மோதிரம்.

கவிஞர்கள் புனைப்பெயர் வச்சுக்குற கலாச்சாரம் இருக்கு. நீங்க புனைப்பெயர் வச்சுக்கலயா? இனிஷியலோட உங்க பேர வச்சிருக்கீங்க.?
என் பேரே நல்லாதான இருக்கு. அதுமட்டுமில்லாம எனக்கு முன்னாலயே மு.மேத்தா, நா.காமராசன்னு இனிஷியலோடதான் வச்சிருக்காங்க. என் பேர் அழகாத்தானே இருக்கு. அதனால புனைப் பெயர் வச்சுக்கல.

அப்ப புனைப்பெயர் வச்சிருக்கிறவங்க எல்லாம் அவங்களுக்குப் பிடிக்கலைனு வச்சிருக்காங்களா?
தெரியலையே. அத அவங்ககிட்டதான் கேக்கணும்.

‘நேரம் பொறந்திருச்சு ஏலே’ பாட்டுல சிவப்பு சிந்தனை வரிகள் இருக்குதுனு நான் பாக்குறேன். நீங்க என்ன சொல்றீங்க.?
அந்த வடிவத்த உருவாக்குனது ரஹ்மான் சார்தான். மைக்கேல் ஜாக்சன் பாடல்கள் சமூக சிந்தனை, சுற்றுச்சூழல் பத்திதான் இருக்கும். அதுமாதிரி தமிழ்ல முயற்சி பண்ணலாமேனு ‘கருப்பு கலரு ஜூஸ் வேண்டாம், கரும்பு, இளநீர் வாங்கிக் குடிப்போம், காரைவிட்டு சைக்கிள் ஏறிப் பறப்போம்’னு எழுதிருப்பேன். அது ரஹ்மான் சார் கொடுத்த சுதந்திரம் தான்.

நீங்க பாடல் நல்லா எழுதுறீங்க சரி, பாடுவீங்களா?
இல்ல பாடமாட்டேன். சும்மா முணுமுணுப்பேன். நான் இப்ப அடிக்கடி முணுமுணுக்குற பாடல் பையா படத்துல “துளித்துளி மழையாய் வந்தாளே” அங்காடித்தெருவுல ‘உன் பேரைச் சொல்லும் போதே’ இந்த ரெண்டு பாடலும்தான்.

உங்க வாசகர்களுக்கு அல்லது ரசிகர்களுக்கு என்ன சொல்ல விரும்புறீங்க?
அடுத்த தலைமுறைய வாசிக்கிற தலைமுறையா உருவாக்க நீங்க நிறைய வாசிங்க. புத்தகத்தின் மீதான காதலை அதிகப் படுத்துங்க. அறிமுகப்படுத்துங்க.

இந்த நேரத்துல யாருக்காவது நன்றி சொல்ல விரும்புறீங்களா?
என்னைய உருவாக்குன என் அம்மா அப்பவுக்கு நன்றி சொல்லிக்கிறேன்.

--- இவள் பாரதி

Monday 2 August, 2010

ஆசியாவின் முதல் பெண் பேருந்து ஓட்டுநர் வசந்தகுமாரி

ஆசியாவின் முதல் பெண் பேருந்து ஓட்டுநர் வசந்தகுமாரியுடன் (அன்னையர் தினத்தை முன்னிட்டு) ஒரு நேர்காணல்..

உங்கள் குடும்பத்தைப் பற்றிச் சொல்லுங்கள்..
கணவர் கான்ட்ராக்டரா இருக்கார். எங்களுக்கு ஒரு மகனும், ஒரு மகளும்தான். பொண்ணக் கட்டிக் கொடுத்து ஒரு பேரப் பிள்ளை இருக்கான். பையன் இன்ஜினியரா இருக்கான். ரொம்ப சந்தோஷமான குடும்பம்.


ஆசியாவின் முதல் பெண் பேருந்து ஓட்டுநர் என்ற அடையாளம் தவிர ஒரு அன்னையாய் உங்கள் குழந்தைகளிடம் உங்கள் வெளிப்பாடு எப்படி இருக்கும்?
ஒரு கனரக வாகன ஓட்டுநர் நம்ம அம்மா அப்டினு சந்தோஷப் படுறாங்க. அதுமட்டுமில்லாம இவ்ளோ கஷ்டமான வேலை செய்திட்டும் பிள்ளைங்கள ஒழுங்கா பார்க்க முடியுது. ஒரு அம்மாவா இருக்கும் போது அப்பாவ விட கூடுதலா பொறுப்பும், கஷ்டமும் இருக்கும். அம்மாவுக்குத்தான் பிள்ளைங்களை நல்வழிப்படுத்தி வளர்க்குறதுக்கு பெரிய கடமை இருக்கு. காலையில வேலைக்குப் போய்ட்டு குழந்தைகளை கவனிச்சுக்குறது கஷ்டம் தான். விடா முயற்சியோட பிள்ளங்களை தன்னம்பிக்கையோட வளக்கணும்னு நினைச்சேன். அவங்க படிக்கிறதுக்கு உறுதுணையா இருந்தேன். ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. ஒரு கன ரக வாகன ஓட்டுநரா மட்டுமில்லாம ஒரு அம்மாவாவும் சிறப்பா இயங்குறேன்.

உங்கள் அம்மாவைப் பற்றிக் கூறுங்களேன்.
என்னுடைய ஒன்றரை வயசுலயே அம்மா இறந்துட்டாங்க. அதனால அம்மாவோட அம்மாதான் வளத்தாங்க.

நீங்கள் அம்மா இல்லாமல் வளர்ந்த பெண், சிறந்த அம்மாவாக இருக்கும் பெண். இந்த நிலையை எப்படி உணருகிறீர்கள்?
ஒரு அம்மாவா ரொம்ப சிறப்பா உணருறேன்.

தமிழ்நாட்டுல எத்தனை பேர் இந்த கனரக வாகனம் ஓட்டிட்டு இருக்காங்க?
என்னை அப்பாயின்ட் செஞ்சு 6 வருஷத்துக்குப் பிறகு கன்னியாகுமரியில இன்னொரு பொண்ண அப்பாயின்ட் பண்ணாங்க. அதுக்குப் பிறகு சென்னையில ரெண்டு பேர ஏ18 பஸ்ல அப்பாயின்ட் பண்ணாங்க.

இந்த துறைக்கு வர வேண்டும் என்று எப்படி ஆர்வம் வந்தது?
பெண்கள் பெரும்பாலான வேலைகள் பாத்தீங்கன்னா டீச்சர் வேலை, ஆஃபிஸ் வேலை இப்டிதான் செய்திட்டு இருக்காங்க. அவங்கள கஷ்டமான வேலைகளை செய்ய விடுறதும் இல்ல. பெண்களும் முயற்சி செய்றதும் இல்லை. முடியாதுனு ஒண்ணு கிடையாதுனு சொல்வாங்க. அந்த மாதிரி நான் முயற்சி பண்ணேன். எங்க அண்ணன் முயற்சியால முதல்ல லைட் வெகிக்கிள் ஓட்டுனேன். இது எனக்கு ஈஸியா வந்தது. சுலபமா இருக்கேனு ஹெவி வெகிக்கிள் ஓட்டுனா என்னனு ஒரு எண்ணம். ஆனா லேடிஸால முடியாதுனு சொன்னாங்க. ஆனா என்னால முடியும்னு கத்துக்க ஆரம்பிச்சேன்.

வீட்டுல உள்ளவங்களோட ஒத்துழைப்பு கிடைச்சதா?
பொண்ணாச்சேனு வீட்டுல எல்லாரும் பயந்தாங்க. வீட்டுல ஒத்துழைப்பு கிடைக்கல. பயத்தால எதிர்த்தாங்க. ஆம்பிளைகளே இந்த வேலைக்கு கஷ்டப்படும் போது பொம்பளையால முடியாது. பின்னால வேதனைப்படாதனு பாசப்பிணைப்புல தடுத்தாங்க. ஆனா அவ்ளோ கஷ்டமானு பாக்கலாம்னு ஒரு வீராப்போடதான் களமிறங்கினேன். பயந்தா உலகத்துல வாழ முடியுமா? என்னால முடியும்னு நான் நினைச்சதால இதுவரை எந்த விபத்தும் இல்லாம ஓட்டிட்டு இருக்கேன்.


இதுவரை எந்த விபத்தும் ஏற்பட்டதில்லையா?
இதுவரை இல்லங்க.

வாழ்த்துகள். வாகன ஓட்டுனர்களுக்கு என்ன சொல்ல விரும்புறீங்க?
எப்பவுமே கவனமா இருக்கனும். ஒரு கண்ணத் தட்டி முழிக்கிறத விட கொஞ்சம் கூட தட்டி முழிச்சம்னா அந்த நேரத்துல விபத்து நடந்திடும். அதனால போதையில வண்டி ஓட்டாம சிக்னல்ல கவனிச்சு, எதிர்க்க வர்ற வண்டிய கவனிச்சு சைடுல ஓவர் டேக் பண்றாங்களானு சைடு மிரர் கவனிச்சு ஓட்டுனா விபத்து வர்றதுக்கு வாய்ப்பு இல்ல. நம்மள மாதிரி எதிரே வர்றவங்களும் கவனத்தோட ஓட்டுனாங்கன்னா 80சதவீதம் விபத்துக்கள தடுக்க முடியும்.

தமிழ்நாட்டில் விபத்துக்களால் இறப்பவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருக்கிறது. இதற்கு வாகனம் ஓட்டுவதை தவிர வேறு என்ன காரணம்?
சாலை வசதி சரியில்லை. 25 வருஷத்துக்கு முன்னாடி இருந்த மாதிரிதான் இப்பவும் சாலை வசதி இருக்கு. அன்னைய விட இன்னைக்கு வாகன நெருக்கடி அதிகம். இதுவும் விபத்துக்கு ஒரு காரணமா இருக்கு.

சிறு வயதில் தைரியசாலியாக இருப்பீர்களா?
சின்னப்பிள்ளைல நான் ரொம்ப கோழையாவும், பயந்தவளாவும் இருந்தேன். பிறகு ஒவ்வொரு ஸ்டேஜிலயும் சமூகத்தைப் பாத்து பாத்து தைரியம் வந்துச்சு.

கனரக வாகம் ஓட்டுறதால உங்க உணவு முறைகள்ல மாற்றம் செஞ்சிருக்கீங்களா?
சாப்பாடுல ஒண்ணும் வித்தியாசம் இல்ல. ரெகுலரான சாப்பாடுதாங்க.

மகளிர் மட்டும் படத்துல நிஜமான பெண் ஓட்டுநரா வந்திருப்பீங்க. உங்க ஓட்டுநர் வாழ்க்கையில சக பயணிகள் எப்படிப் பாக்குறாங்க. சக ஆண் ஓட்டுநர்கள் எப்படி பார்வையில வேறுபாடு இருக்குதா?
இப்ப நாகர்கோவில் டூ திருவனந்தபுரம் ஃபாஸ்ட் பஸ் ஓட்டிட்டு இருக்கேன். நம்ம இடத்த விட கேரள மக்கள் வித்தியாசமா இருப்பாங்க. சின்னச் சின்ன ரூட்டுல டிராஃபிக்ல சைடு கொடுக்க முடியாத போது அவங்க வேணும்னு சைடு தர மாட்டேங்றாங்கனு நினைப்பாங்க. அப்ப ஆம்பிளைனு நினைச்சு முன்ன வருவாங்க. லேடி டிரைவர்னு தெரிஞ்சதும் ரொம்ப அன்பாவும், மதிப்பாவும் நடந்துக்குவாங்க. எனக்கு நல்ல கோ&ஆபரேஷன் தர்றாங்க. ஆசிர்வாதம், வாழ்த்துக்கள் சொல்றதும் நடக்கும். சின்னக் குழந்தைக்குக் கூட அவங்க அம்மா "அந்தா டிரைவர் ஆன்ட்டி வர்றாங்க டாட்டா சொல்லு"னு சொல்வாங்க. அதனால எனக்கு உற்சாகமா செயல்பட முடியுது.

அந்தக் காலத்துலேயே டாக்டர் முத்துலெட்சுமி ரெட்டி படிக்கக் கூடாதுனு சொல்லி அவங்க அம்மா தடை பண்ணினாங்க. அவங்க அப்பாதான் அவங்கள வெளிய கொண்டு வந்தாங்க. அந்த மாதிரி இப்பவும் சில அம்மாக்கள் இருக்கத்தான் செய்றாங்க. அவங்களுக்கு சிறந்த அன்னையான நீங்க என்ன சொல்ல விரும்புறீங்க?
அப்படி பெண் பிள்ளைகள அது செய்யக் கூடாது, இது செய்யக் கூடாதுனு தடுக்குற அம்மாக்களுக்கு என்ன சொல்ல விரும்புறேன்னா மகள் தவறான வழியில போனா தவறான செயல் செஞ்சா அத தடுக்கணுமே தவிர ஒரு நல்ல காரியம் செய்யும் போது நல்லா படிக்கனும்னு சொல்லும் போது அத தடுக்கக் கூடாது. பெண்கள் தைரியமா இறங்கி வெளி வேலை செய்யும் போது அத இந்த சமுதாயம் கொச்சைப்படுத்துது. ஆனா அவங்க இனிவரும் காலங்கள்ல மாறிடுவாங்க. எல்லா வேலையிலயும் சம உரிமை இருக்கு. அதனால பெண்கள தட்டிக் கொடுத்து முன்னுக்குக் கொண்டு வரணும்னு இப்ப உள்ள தாய்மார்களுக்கு சொல்லிக்கிறேன். தன்னோட குழந்தைகள் மேல் நம்பிக்கை வச்சு எந்த செயலையும் செய்ய அனுமதிக்கணும்.

பெண்கள பலவீனமானவங்கன்னு சொல்றாங்களே..
அவங்கள வளர்க்குற முறையிலதாங்க இருக்கு. வெளியே போகாத, வெயிட்ட தூக்காதேனு வச்சிருக்குறதால பெண்களுக்கு முயற்சி பண்றதுக்குள்ள சந்தர்ப்பமே கிடைக்கல. அதனாலதான் பெண்கள வீக்னஸ் ஆனவங்கன்னு சொல்றாங்க. நம்ம முயற்சி பண்ணி பாக்குற போதுதான் அது முடியும்னு தெரியும். தன்னம்பிக்கையும், முயற்சியும் பெண்கள்கிட்ட இருந்தா அவங்களால முடியாதது எதுவுமே இல்ல. சின்னப் பிள்ளைல கனவு கண்டாக்கா ஒரு பஸ்தான் என்னைத் துரத்தும். பஸ்னா எனக்கு பயம். நான் ஓடி ஒளிஞ்சிக்கிட்டே இருப்பேன். அது கனவில. இப்ப ஆப்போஸிட்டா நான் பஸ்ஸ அடக்கிக் கொண்டு போறேன். நம்ம பயத்த பலமா மாத்திடனும்.

மக்களுக்கு சொல்ல விரும்புறது..
நம்மால முடியாதுனு ஒதுங்கி இருக்காம தன்னம்பிக்கையோட முயற்சி செய்யனும். கோழையா இருக்கக் கூடாது. நிறைய பெண்கள் எனக்கு அது செய்ய முடியாது, இது எனக்கு தெரியாதுனு சொல்றத ஸ்டைலா நினைக்கிறாங்க. அது நமக்கு லைஃப்ல பெரிய அடியா இருக்கும். இப்ப தகப்பனாரோட, சகோதரர்களோட அரவணைப்புல இருக்கலாம். ஆனா நாம சமூகத்துல சாதிச்சுக் காட்டணும்னா நிறைய அனுபவப்படனும். எல்லாம் தெரிஞ்சுக்கனும். தெரியாததோ, முடியாததோ முயற்சி பண்ணிக் கத்துக்கிட்டா முடியும். அப்டி பெண்கள் வாழ்ந்து காட்டணும்.

--இவள் பாரதி

இவளின் உலகத்திற்குள்
வந்திருக்கும் உங்களுக்கு
நன்றியும்..வாழ்த்தும்..


அமைதி,அழகு,தனிமை

உங்களின் விருப்பம் எது?